Głód na świecie

Chomsky et les médias / Chomsky i media - Lektor pl [cz. 1/15]

Czy wiesz, że?

Mittwoch, 21. Januar 2009

Malaria – globalny problem zdrowotny




Malaria zabija każdego roku do 3 milionów ludzi, z czego 90 % stanowią mieszkańcy Afryki na południe od Sahary.

Przekłada się to na przynajmniej siedem dużych samolotów pasażerskich dziennie wypełnionych w większości przez kobiety i dzieci. Prawie połowa populacji światowej jest narażona na zachorowanie na malarię, a każdego roku choruje na nią blisko 500 milionów ludzi. Społeczność międzynarodowa uznała malarię za światowy problem zdrowotny.

Skuteczne zwalczanie malarii jest niezbędne do osiągnięcia zatwierdzonych przez ONZ Milenijnych Celów Rozwoju (Millenium Developmenta Goals).
Malaria dotyka szczególnie biednych

Malaria stanowi poważną przeszkodę w rozwoju ludzkiej populacji i ekonomii i kosztuje afrykańskie kraje około 8 miliardów euro każdego roku. Zapobieganie, wczesne rozpoznawanie i natychmiastowe leczenie są trzema podstawowymi elementami zwalczania malarii. Ubóstwo i brak odpowiedniej opieki zdrowotnej hamuje te działania.

Malaria rzutuje na całe życie populacji poprzez pogłębianie ubóstwa, ograniczanie możliwości edukacji oraz absencje w szkołach i w miejscach pracy.
Opanowanie malarii jest możliwe!

Malarii można zapobiegać: Właściwe użycie nasączonej środkiem owadobójczym moskitiery może zmniejszyć transmisję malarii nawet o 90 % i zredukować śmiertelność dzieci o jedną piątą2.

Malaria jest uleczalna: Leczenie oparte na kombinacji artemizyny z innymi lekami przeciwmalarycznymi (ACT) jest skuteczne i powstrzymuje rozwój lekoooporności pasożyta. Terapie te są jednak dziesięć razy droższe niż leczenie konwencjonalne.

Wydatki są możliwe do skalkulowania: Koszty skutecznego zapobiegania i leczenia malarii na świecie zostały oszacowane na około 2 miliardy euro rocznie3.

Dienstag, 13. Januar 2009

Międzynarodowa Konwencja w Sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Rasowej




Państwa Strony niniejszej Konwencji,

zważywszy, że Karta Narodów Zjednoczonych oparta jest na zasadach godności i równości przyrodzonych wszystkim ludziom i że wszystkie państwa członkowskie zobowiązały się do podjęcia we współpracy z Organizacją - wspólnych i indywidualnych akcji dla osiągnięcia jednego z celów Narodów Zjednoczonych, którym jest popieranie i zachęcanie do powszechnego poszanowania i przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności dla wszystkich, bez względu na różnicę rasy, płci, języka i wyznania,

zważywszy, że Powszechna deklaracja praw człowieka proklamuje, iż wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi w swej godności i w swych prawach i że każdemu człowiekowi przysługują wszystkie prawa i wolności w niej wymienione, bez względu na jakiekolwiek różnice, w szczególności bez względu na rasę, kolor skóry i pochodzenie narodowe,

zważywszy, że wszyscy ludzie są równi wobec prawa i że przysługuje im jednakowa ochrona prawna przed wszelką dyskryminacją i przed wszelkim podżeganiem do takiej dyskryminacji,

zważywszy, że Narody Zjednoczone potępiły kolonializm i wszelkie praktyki segregacji i dyskryminacji z nim związane, bez względu na formę i miejsce, w jakich one występują, i że Deklaracja w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym z dnia 14 grudnia 1960 roku (rezolucja Zgromadzenia Ogólnego 1514 (XV)) potwierdziła i uroczyście proklamowała konieczność szybkiej i bezwarunkowej ich likwidacji,

zważywszy, że Deklaracja Narodów Zjednoczonych w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej z dnia 20 listopada 1963 roku (rezolucja Zgromadzenia Ogólnego 1904 (XVIII)) uroczyście potwierdza konieczność szybkiej likwidacji dyskryminacji rasowej na całym świecie we wszystkich jej formach i przejawach oraz zapewnienia zrozumienia i poszanowania godności ludzkiej,

przekonane, że każda doktryna o wyższości opartej na zróżnicowaniu rasowym jest fałszywa pod względem naukowym, zasługująca na potępienie z moralnego punktu widzenia, niesłuszna i niebezpieczna społecznie oraz że nigdzie nie ma usprawiedliwienia dla dyskryminacji rasowej ani w teorii, ani w praktyce,

potwierdzając, że dyskryminacja między ludźmi z powodu rasy, koloru skóry czy pochodzenia etnicznego stanowi przeszkodę w przyjaznych i pokojowych stosunkach między narodami i może zakłócić pokój i bezpieczeństwo między ludami oraz harmonijne współżycie między ludźmi, nawet w obrębie jednego i tego samego państwa,

przekonane, że istnienie barier rasowych jest niezgodne z ideałami każdego społeczeństwa ludzkiego,

zaniepokojone przejawami dyskryminacji rasowej nadal występującymi na niektórych obszarach świata oraz polityką rządów opartą na doktrynie wyższości rasowej lub nienawiści rasowej, taką jak polityka apartheidu, segregacji lub separacji,

zdecydowane podjąć wszelkie niezbędne środki w celu szybkiej likwidacji dyskryminacji rasowej we wszelkich jej formach i przejawach oraz zapobiegać powstawaniu doktryn i praktyk rasistowskich i zwalczać je w celu pogłębienia zrozumienia między rasami i zbudowania społeczności międzynarodowej wolnej od wszelkich form segregacji i dyskryminacji rasowej,

biorąc pod uwagę Konwencję dotyczącą dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu, przyjętą w 1958 roku przez Międzynarodową Organizację Pracy, oraz Konwencję w sprawie zwalczania dyskryminacji w dziedzinie oświaty, przyjętą w 1960 roku przez Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury,

pragnąc wprowadzić w życie zasady zawarte w Deklaracji Narodów Zjednoczonych w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej i zapewnić jak najszybsze podjęcie praktycznych środków dla osiągnięcia tego celu,

uzgodniły, co następuje:

CZĘŚĆ I

Artykuł 1

1. W niniejszej Konwencji wyrażenie "dyskryminacja rasowa" oznacza wszelkie zróżnicowanie, wykluczenie, ograniczenie lub uprzywilejowanie z powodu rasy, koloru skóry, urodzenia, pochodzenia narodowego lub etnicznego, które ma na celu lub pociąga za sobą przekreślenie bądź uszczuplenie uznania, wykonywania lub korzystania, na zasadzie równości z praw człowieka i podstawowych wolności w dziedzinie politycznej, gospodarczej, społecznej i kulturalnej lub w jakiejkolwiek innej dziedzinie życia publicznego.
2. Niniejsza Konwencja nie ma zastosowania do zróżnicowania, wykluczenia, ograniczenia lub uprzywilejowania, ustalanych przez Państwo Stronę niniejszej Konwencji w zależności od tego, czy chodzi o własnych obywateli, czy też o osoby nie posiadające jego obywatelstwa.
3. Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie może być interpretowane jako naruszające w jakikolwiek sposób przepisy prawne Państw Stron Konwencji dotyczące narodowości, obywatelstwa lub naturalizacji, pod warunkiem że przepisy takie nie dyskryminują żadnej określonej narodowości.
4. Specjalne środki podjęte wyłącznie w celu zapewnienia odpowiedniego rozwoju pewnych grup rasowych czy etnicznych lub jednostek, potrzebujących takiej ochrony, jaka może być konieczna do zapewnienia tym grupom lub jednostkom wykonywania lub korzystania na zasadach równości z praw człowieka i podstawowych wolności, nie będą uważane za dyskryminację rasową, pod warunkiem jednak, że środki te nie będą prowadzić w konsekwencji do utrzymywania odrębnych praw dla różnych grup rasowych i nie pozostaną w mocy po osiągnięciu celów, dla których zostały podjęte.

Artykuł 2

1. Państwa Strony Konwencji potępiają dyskryminację rasową i zobowiązują się prowadzić przy pomocy wszelkich właściwych środków i bezzwłocznie politykę zmierzającą do likwidacji dyskryminacji rasowej we wszystkich jej formach oraz do pogłębiania zrozumienia między wszystkimi rasami i w tym celu:

(a) każde Państwo Strona Konwencji zobowiązuje się nie dokonywać żadnych aktów lub stosować praktyk stanowiących dyskryminację rasową przeciwko osobom, grupom osób lub instytucjom i zapewnić, by wszystkie władze i instytucje publiczne, tak ogólnokrajowe, jak i lokalne, działały zgodnie z tym zobowiązaniem;
(b) każde Państwo Strona Konwencji zobowiązuje się, że nie będzie udzielać poparcia, występować w obronie ani podtrzymywać dyskryminacji rasowej stosowanej przez jakiekolwiek osoby lub organizacje;
(c) każde Państwo Strona Konwencji podejmie skuteczne środki w celu dokonania przeglądu polityki rządowej ogólnokrajowej i lokalnej oraz zmiany, uchylenia lub unieważnienia wszelkich ustaw i przepisów, których skutkiem jest stwarzanie dyskryminacji rasowej lub utrwalenie jej tam, gdzie ona istnieje;
(d) każde Państwo Strona Konwencji przy użyciu wszelkich właściwych środków, włączając w to - jeżeli okoliczności tego wymagają - środki ustawodawcze, zabroni i położy kres dyskryminacji rasowej uprawianej przez jakiekolwiek osoby, grupy osób lub organizacje;
(e) każde Państwo Strona Konwencji zobowiązuje się popierać, w odpowiednich wypadkach, integracjonistyczne wielorasowe organizacje i ruchy oraz stosować inne środki mające na celu likwidację barier między rasami i przeciwdziałać wszystkiemu, co zmierza do umocnienia podziału rasowego.

2. Państwa Strony Konwencji podejmą - jeżeli okoliczności tego wymagają - specjalne i konkretne środki w dziedzinie społecznej, gospodarczej, kulturalnej i innych dziedzinach dla zapewnienia odpowiedniego rozwoju i ochrony określonych grup rasowych i jednostek do nich należących w celu zagwarantowania im na zasadach równości pełnego korzystania z praw człowieka i podstawowych wolności. Środki te w żadnym wypadku nie powinny pociągać za sobą utrzymania nierównych lub odrębnych praw dla różnych grup rasowych po osiągnięciu celów, dla których zostały podjęte.

Artykuł 3

Państwa Strony Konwencji potępiają szczególnie segregację rasową i apartheid i zobowiązują się zapobiegać na terytoriach podległych ich jurysdykcji wszelkim tego rodzaju praktykom, zakazać takich praktyk i wykorzeniać je.

Artykuł 4

Państwa Strony Konwencji potępiają wszelką propagandę i wszelkie organizacje oparte na ideach lub teoriach o wyższości jednej rasy lub grupy osób określonego koloru skóry lub pochodzenia etnicznego bądź usiłujące usprawiedliwić czy popierać nienawiść i dyskryminację rasową w jakiejkolwiek postaci oraz zobowiązują się podjąć niezwłocznie właściwe środki zmierzające do wykorzenienia wszelkiego podżegania do tego rodzaju dyskryminacji bądź też aktów dyskryminacji i w tym celu uwzględniając zasady zawarte w Powszechnej deklaracji praw człowieka oraz prawa szczegółowo określone w artykule 5 niniejszej Konwencji zobowiązują się między innymi:

(a) uznać za przestępstwo podlegające karze zgodnie z prawem wszelkie rozpowszechnianie idei opartych na wyższości lub nienawiści rasowej, wszelkie podżeganie do dyskryminacji rasowej, jak również wszelkie akty przemocy lub podżeganie do tego rodzaju aktów wobec jakiejkolwiek rasy bądź grupy osób o innym kolorze skóry lub innego pochodzenia etnicznego, a także udzielanie pomocy w prowadzeniu działalności rasistowskiej, włączając w to finansowanie tej działalności;
(b) uznać za nielegalne organizacje mające na celu popieranie dyskryminacji rasowej i podżeganie do niej oraz wprowadzić zakaz ich działalności, jak również zorganizowanej i wszelkiej innej działalności propagandowej mającej takie same cele oraz uznać udział w takich organizacjach lub w takiej działalności za przestępstwo podlegające karze zgodnie z prawem;
(c) nie zezwalać władzom i instytucjom publicznym, tak ogólnokrajowym, jak i lokalnym, na podżeganie do dyskryminacji rasowej czy też na popieranie jej.

Artykuł 5

Zgodnie z podstawowymi obowiązkami określonymi w artykule 2 niniejszej Konwencji Państwa Strony Konwencji zobowiązują się wydać zakaz dyskryminacji rasowej we wszelkich jej formach i wyeliminować ją oraz zagwarantować wszystkim bez różnicy rasy, koloru skóry, pochodzenia narodowego bądź etnicznego równość wobec prawa, a zwłaszcza korzystanie z następujących praw:

(a) prawa do równego traktowania przed sądami i wszystkimi innymi organami wymiaru sprawiedliwości;
(b) prawa do osobistego bezpieczeństwa i do ochrony przez państwo przed przemocą lub naruszeniem nietykalności cielesnej bądź przez urzędników państwowych, bądź przez jakąkolwiek jednostkę, grupę lub instytucję;
(c) praw politycznych, w szczególności prawa do udziału w wyborach - do głosowania i do kandydowania - na zasadzie powszechnego i równego prawa wyborczego, do uczestniczenia w rządzie, jak również w kierowaniu sprawami publicznymi na wszystkich szczeblach oraz prawa do równego dostępu do służby publicznej;
(d) innych praw obywatelskich, w szczególności:

(i) prawa swobodnego poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania w obrębie granic państwa;
(ii) prawa do opuszczenia jakiegokolwiek kraju, również własnego, oraz powrotu do swego kraju;
(iii) prawa do obywatelstwa;
(iv) prawa do zawierania małżeństwa i do wyboru małżonka;
(v) prawa do własności, zarówno indywidualnie, jak i wespół z innymi;
(vi) prawa do dziedziczenia;
(vii) prawa do wolności myśli, sumienia i wyznania;
(viii) prawa do wolności poglądów i wypowiadania ich;
(ix) prawa do wolności pokojowych zgromadzeń i do zrzeszania się;

(e) praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, w szczególności:

(i) prawa pracy, swobodnego wyboru zatrudnienia, sprawiedliwych i zadowalających warunków pracy, do ochrony przed bezrobociem, do równej płacy za równą pracę, do sprawiedliwego i zadowalającego wynagrodzenia;
(ii) prawa do tworzenia związków zawodowych i należenia do nich;
(iii) prawa do mieszkania;
(iv) prawa do publicznej ochrony zdrowia, opieki lekarskiej oraz ubezpieczeń społecznych i świadczeń socjalnych;
(v) prawa do oświaty i szkolenia zawodowego;
(vi) prawa do równego udziału w działalności kulturalnej;

(f) prawa dostępu do wszystkich miejsc i urządzeń przeznaczonych do publicznego użytku, takich jak transport, hotele, restauracje, kawiarnie, teatry i parki.

Artykuł 6

Państwa Strony Konwencji zapewnią za pośrednictwem właściwych sądów krajowych i innych instytucji państwowych wszystkim osobom podległym ich jurysdykcji skuteczną obronę i środki ochrony przeciwko wszelkim aktom dyskryminacji rasowej, naruszającym wbrew postanowieniom niniejszej Konwencji prawa człowieka i podstawowe wolności, jak również zagwarantują im prawo dochodzenia przed tymi sądami słusznego i odpowiedniego odszkodowania lub zadośćuczynienia za wszelkie szkody poniesione w wyniku tego rodzaju dyskryminacji.

Artykuł 7

Państwa Strony Konwencji zobowiązują się podjąć niezwłocznie skuteczne środki, zwłaszcza w dziedzinie oświaty, wychowania, kultury i informacji, w celu zwalczania przesądów prowadzących do dyskryminacji rasowej oraz w celu popierania wzajemnego zrozumienia, tolerancji i przyjaźni między narodami i grupami rasowymi lub etnicznymi, jak również propagowania celów i zasad Karty Narodów Zjednoczonych, Powszechnej deklaracji praw człowieka, Deklaracji Narodów Zjednoczonych w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej oraz niniejszej Konwencji.


CZĘŚĆ II

Artykuł 8

1. Utworzony zostanie Komitet do spraw likwidacji dyskryminacji rasowej (zwany dalej Komitetem), składający się z osiemnastu ekspertów o wysokim poziomie moralnym i uznanej bezstronności, wybieranych przez przez Państwa Strony Konwencji spośród swych obywateli, którzy będą wykonywali swe funkcje w imieniu własnym; wzięta zostanie pod uwagę konieczność zapewnienia właściwej reprezentacji geograficznej oraz reprezentacji różnych form cywilizacji, jak również głównych systemów prawnych.
2. Członkowie Komitetu będą wybierani w tajnym głosowaniu z listy osób wyznaczonych przez Państwa Strony Konwencji. Każde z tych państw będzie mogło wyznaczyć jedną osobę z pośród swych obywateli.
3. Pierwsze wybory odbędą się po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji. Co najmniej na trzy miesiące przed datą każdych wyborów Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych wystosuje list do Państw Stron Konwencji z zaproszeniem do zgłoszenia kandydatur w ciągu dwóch miesięcy. Sekretarz Generalny przygotuje ułożoną w porządku alfabetycznym listę wszystkich osób zgłoszonych w ten sposób, z wymienieniem państw, które je zgłosiły, i przedstawi tę listę Państwom Stronom Konwencji.
4. Wybory członków Komitetu odbędą się na zebraniu Państw Stron Konwencji, zwołanym przez Sekretarza Generalnego w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych. Na tym zebraniu, na którym quorum będzie stanowiło dwie trzecie liczby Państw Stron Konwencji, zostaną uznani za wybranych do Komitetu ci kandydaci, którzy otrzymają największą liczbę głosów i absolutną większość głosów obecnych i głosujących przedstawicieli Państw Stron Konwencji.
5. (a) Członkowie Komitetu będą wybierani na okres czterech lat. Jednakże mandaty dziewięciu członków wybranych w pierwszych wyborach wygasną po upływie dwóch lat; nazwiska tych dziewięciu członków zostaną ustalone zaraz po pierwszych wyborach, w drodze losowania przez przewodniczącego Komitetu.
(b) Państwo Strona Konwencji, którego ekspert przestał sprawować funkcję członka Komitetu, wyznaczy spośród swych obywateli dla obsadzenia zwolnionego miejsca innego eksperta, podlegającego zatwierdzeniu przez Komitet.
6. Państwa Strony Konwencji będą ponosiły wydatki członków Komitetu w okresie pełnienia przez nich obowiązków w Komitecie.

Artykuł 9

1. Państwa Strony Konwencji zobowiązują się przedstawić Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu rozpatrzenia przez Komitet, sprawozdanie o środkach ustawodawczych, sądowych, administracyjnych i innych, zastosowanych w celu wprowadzenia w życie postanowień niniejszej Konwencji:
(a) w ciągu jednego roku od dnia, w którym konwencja weszła w życie dla danego państwa, i
(b) następnie co dwa lata, oraz w każdym wypadku, gdy Komitet tego zażąda. Komitet może zażądać od Państw Stron Konwencji dodatkowych informacji.
2. Komitet będzie przedstawiał Zgromadzeniu Ogólnemu Narodów Zjednoczonych, za pośrednictwem Sekretarza Generalnego, roczne sprawozdania ze swej działalności; Komitet może wysuwać sugestie i zalecenia ogólne opierając się na analizie sprawozdań i informacji otrzymanych od Państw Stron Konwencji. Takie sugestie i ogólne zalecenia będą przedstawiane przez Komitet Zgromadzeniu Ogólnemu wraz z ewentualnymi uwagami Państw Stron niniejszej Konwencji.

Artykuł 10

1. Komitet uchwali swój regulamin wewnętrzny.
2. Komitet powoła funkcjonariuszy na okres dwóch lat.
3. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zapewni funkcjonowanie Sekretariatu Komitetu.
4. Posiedzenia Komitetu będą się normalnie odbywały w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 11

1. Jeżeli jedno z Państw Stron Konwencji będzie uważało, że inne Państwo Strona Konwencji nie wykonuje postanowień niniejszej Konwencji, będzie mogło przedstawić tę sprawę Komitetowi. Komitet przekaże wówczas to powiadomienie zainteresowanemu Państwu Stronie Konwencji. Państwo to w ciągu trzech miesięcy przedstawi Komitetowi pisemne wyjaśnienie lub oświadczenie naświetlające sprawę oraz ewentualnie wskazujące środki zaradcze podjęte przez to państwo.
2. Jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od otrzymania przez dane państwo pierwszego powiadomienia sprawa nie zostanie załatwiona ku zadowoleniu obu stron bądź w drodze dwustronnych rokowań, bądź w jakimkolwiek innym dostępnym dla nich trybie, każde z tych państw będzie miało prawo ponownie skierować sprawę do Komitetu poprzez zawiadomienie Komitetu, a także drugiego państwa.
3. Komitet może rozpatrzyć sprawę przedstawioną mu zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu dopiero po stwierdzeniu, że zostały zastosowane i wyczerpane w tej sprawie wszystkie możliwe wewnętrzne środki zaradcze, zgodnie z powszechnie uznanymi zasadami prawa międzynarodowego. Zasada ta nie będzie stosowana w wypadku nieuzasadnionej zwłoki w zastosowaniu tych środków.
4. Komitet może w każdej sprawie przedstawionej mu do rozpatrzenia zażądać od zainteresowanych Państw Stron Konwencji dostarczenia mu dodatkowych informacji związanych z tą sprawą.
5. W razie rozpatrywania przez Komitet jakiejkolwiek sprawy na podstawie niniejszego artykułu, zainteresowane Państwa Strony Konwencji mają prawo wyznaczyć swych przedstawicieli, którzy będą brali udział bez prawa głosowania w posiedzeniach Komitetu podczas rozpatrywania danej sprawy.

Artykuł 12

1. (a) Po otrzymaniu i zbadaniu przez Komitet wszystkich infomacji, które uzna on za niezbędne, przewodniczący Komitetu wyznaczy Komisję pojednawczą ad hoc (zwaną dalej "Komisją"), złożoną z pięciu osób spośród członków Komitetu lub spoza Komitetu. Członkowie Komisji będą wyznaczani za jednomyślną zgodą stron będących w sporze, a jej dobre usługi będą udostępniane zainteresowanym państwom w celu polubownego rozstrzygnięcia sprawy na zasadzie przestrzegania postanowień niniejszej Konwencji.
(b) Jeżeli w ciągu trzech miesięcy państwa będące stronami w sporze nie osiągną porozumienia co do całego lub co do części składu Komisji, członkowie Komisji, co do których państwa będące stronami w sporze nie są zgodne, zostaną wybrani przez Komitet większością dwóch trzecich głosów w tajnym głosowaniu spośród członków Komitetu.
2. Członkowie Komisji będą pełnili swe funkcje w imieniu własnym. Nie będą mogli być członkami Komisji obywatele państw będących stronami w sporze ani państwa nie będącego stroną niniejszej Konwencji.
3. Komisja wybierze swego przewodniczącego i uchwali swój regulamin wewnętrzny.
4. Posiedzenia Komisji będą się normalnie odbywały w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych lub w innym odpowiednim miejscu ustalonym przez Komisję.
5. Sekretariat przewidziany w artykule 10 ustęp 3 niniejszej Konwencji będzie również obsługiwał Komisję, jeżeli na skutek sporu między Państwami Stronami Konwencji zostanie ona powołana.
6. Państwa będące stronami w sporze będą pokrywały w równych częściach wszystkie wydatki członków Komisji w wysokości ustalonej przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
7. Sekretarz Generalny będzie w razie konieczności upoważniony do pokrycia wydatków członków Komisji przed zwrotem tych kosztów przez państwa będące stronami w sporze, zgodnie z postanowieniami ustępu 6 niniejszego artykułu.
8. Informacje otrzymane i zbadane przez Komitet zostaną udostępnione Komisji. Komisja będzie mogła zwrócić się do zainteresowanych państw z prośbą o dostarczenie dodatkowych informacji dotyczących rozpatrywanej sprawy.

Artykuł 13

1. Komisja, po wszechstronnym rozpatrzeniu sprawy, przygotuje i przedstawi przewodniczącemu Komitetu sprawozdanie zawierające jej wnioski dotyczące stanu faktycznego sporu między stronami oraz zalecenia, jakie uważa za właściwe dla osiagnięcia polubownego załatwienia sporu.
2. Przewodniczący Komitetu przekaże sprawozdanie Komisji każdemu z państw będących stronami w sporze. Państwa te poinformują przewodniczącego Komitetu w ciągu trzech miesięcy, czy przyjmują zalecenia zawarte w sprawozdaniu Komisji, czy też ich nie przyjmują.
3. Po upływie okresu przewidzianego w ustępie 2 niniejszego artykułu przewodniczący Komitetu przekaże sprawozdanie Komisji oraz oświadczenia zainteresowanych państw innym Państwom Stronom niniejszej Konwencji.

Artykuł 14

1. Każde Państwo Strona Konwencji może w każdej chwili oświadczyć, że uznaje kompetencję Komitetu do przyjmowania i rozpatrywania skarg osób lub grup osób podlegających jurysdykcji tego państwa stwierdzających, że są ofiarami naruszenia przez to państwo któregokolwiek z praw wymienionych w niniejszej Konwencji. Komitet nie będzie przyjmował żadnych skarg dotyczących Państwa Strony Konwencji, które nie złożyło takiego oświadczenia.
2. Każde Państwo Strona Konwencji, które złoży oświadczenie przewidziane w ustępie 1 niniejszego artykułu, może utworzyć lub wskazać organ w jego systemie prawnym, który będzie właściwy do przyjmowania i rozpatrywania petycji od osób lub grup osób podlegających jurysdykcji tego państwa, twierdzących, że są ofiarami naruszenia któregokolwiek z praw wymienionych w niniejszej Konwencji i że wyczerpały wszystkie inne dostępne krajowe środki ochrony prawnej.
3. Oświadczenie złożone zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu oraz notyfikacja wskazująca nazwę każdego organu utworzonego lub wskazanego zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu zostaną złożone przez Państwo Stronę Konwencji u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże ich kopie innym Państwom Stronom Konwencji. Oświadczenie może być w każdej chwili wycofane drogą notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego, ale wycofanie to nie będzie miało wpływu w odniesieniu do skarg już rozpatrywanych przez Komitet.
4. Organ utworzony lub wskazany zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu będzie prowadził rejestr petycji, a uwierzytelnione kopie tego rejestru będą corocznie przekazywane właściwą drogą Sekretarzowi Generalnemu, z tym że ich treść nie będzie publicznie ujawniana.
5. W przypadku gdy wnoszący petycję nie uzyska zadowalającego załatwienia sprawy przez organ utworzony lub wskazany zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu, ma on prawo przekazać sprawę w ciągu sześciu miesięcy Komitetowi.
6. (a) Treść każdej nadesłanej do Komitetu skargi zostanie przez Komitet, w drodze poufnej, przekazana do wiadomości Państwu Stronie Konwencji, któremu zarzuca się naruszenie któregokolwiek z postanowień niniejszej Konwencji, jednakże tożsamość zainteresowanej osoby lub grupy osób nie będzie ujawniana bez ich wyraźnej zgody. Komitet nie będzie przyjmował skarg anonimowych.
(b) Państwo powiadomione o treści skargi przedstawi w ciągu trzech miesięcy Komitetowi pisemne wyjaśnienia lub oświadczenia naświetlające sprawę oraz ewentualnie wskazujące środki zaradcze podjęte przez to państwo.
7. (a) Komitet rozpatrzy skargi w świetle wszystkich informacji udostępnionych mu przez zainteresowane Państwo Stronę Konwencji i przez wnoszącego petycję. Komitet nie będzie rozpatrywał żadnych skarg przed upewnieniem się, że wnoszący petycję wyczerpał wszystkie dostępne krajowe środki ochrony prawnej. Zasada ta nie będzie jednak stosowana w wypadku nieuzasadnionej zwłoki w zastosowaniu tych środków.
(b) Komitet przekaże swoje propozycje i ewentualne zalecenia zainteresowanemu Państwu Stronie Konwencji oraz wnoszącemu petycję.
8. Komitet włączy do swego rocznego sprawozdania streszczenie tego rodzaju skarg i, w razie potrzeby, streszczenie wyjaśnień i oświadczeń zainteresowanych Państw Stron Konwencji oraz swych propozycji i zaleceń.
9. Komitet będzie mógł wykonywać funkcje przewidziane w niniejszym artykule dopiero wtedy, gdy co najmniej dziesięć Państw Stron niniejszej Konwencji złoży oświadczenie zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 15

1. Do czasu zrealizowania celów Deklaracji w sprawie przyznania niepodległości krajom i narodom kolonialnym, zawartej w rezolucji Zgromadzenia Ogólnego 1514 (XV) z dnia 14 grudnia 1960 roku, postanowienia niniejszej Konwencji nie będą w żaden sposób ograniczały prawa do wnoszenia petycji przyznanego tym narodom przez inne dokumenty międzynarodowe lub przez Organizację Narodów Zjednoczonych i jej organizacje wyspecjalizowane.
2. (a) Komitet utworzony na podstawie artykułu 8 ustęp 1 niniejszej Konwencji będzie otrzymywał kopie petycji od organów Organizacji Narodów Zjednoczonych, które zajmują się sprawami mającymi bezpośredni związek z zasadami i celami niniejszej Konwencji, oraz będzie przekazywał tym organom opinie i zalecenia co do tych petycji, w czasie rozpatrywania petycji pochodzących od mieszkańców terytoriów powierniczych lub niesamodzielnych albo wszelkich innych terytoriów, do których odnosi się rezolucja 1514 (XV) Zgromadzenia Ogólnego, i poruszających sprawy objęte niniejszą Konwencją, które zostały wniesione do tych organów.
(b) Komitet będzie otrzymywał od właściwych organów Organizacji Narodów Zjednoczonych kopie sprawozdań o środkach ustawodawczych, sądowych, administracyjnych i innych, bezpośrednio związanych z zasadami i celami niniejszej Konwencji, a które zostały zastosowane przez państwa zarządzające na terytoriach wymienionych w punkcie (a) niniejszego ustępu, oraz będzie przekazywał tym organom swe opinie i zalecenia.
3. Komitet będzie włączał do swego sprawozdania dla Zgromadzenia Ogólnego streszczenie petycji i sprawozdań otrzymanych od organów Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak również swoje opinie i zalecenia dotyczące wymienionych petycji i sprawozdań.
4. Komitet będzie zwracał się do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o wszelkie znajdujące się w jego posiadaniu informacje związane z celami niniejszej Konwencji, a dotyczące terytoriów wymienionych w punkcie (a) ustępu 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 16

Postanowienia niniejszej Konwencji dotyczące uregulowania sporów lub załatwiania skarg będą stosowane bez uszczerbku dla innych metod postępowania, mających na celu regulowanie sporów lub załatwienie skarg w sprawie dyskryminacji, a ustalonych w dokumentach konstytucyjnych Organizacji Narodów Zjednoczonych i jej organizacji wyspecjalizowanych lub w uchwalonych przez nie konwencjach i nie będą stanowiły dla Państw Stron niniejszej Konwencji przeszkody w stosowaniu innych metod postępowania w celu uregulowania jakiegoś sporu zgodnie z wiążącymi te państwa ogólnymi lub specjalnymi umowami międzynarodowymi.


CZĘŚĆ III

Artykuł 17

1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do podpisu dla każdego państwa będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych lub którejś z jej organizacji wyspecjalizowanych, dla każdego państwa będącego stroną Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i dla każdego innego państwa, do którego zwróci się Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych z zaproszeniem, aby stało się stroną niniejszej Konwencji.
2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne będą składane Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 18

1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego państwa wymienionego w artykule 17 ustęp 1 Konwencji.
2. Przystąpienie zostaje dokonane przez złożenie dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 19

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia od dnia złożenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dwudziestego siódmego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
2. Dla każdego państwa, które ratyfikuje niniejszą Konwencję albo do niej przystąpi po złożeniu dwudziestego siódmego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia, wejdzie ona w życie trzydziestego dnia od dnia złożenia przez to państwo dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

Artykuł 20

1. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie przyjmował i przekazywał wszystkim państwom, które są lub mogą stać się stronami niniejszej Konwencji, zastrzeżenia zgłoszone w chwili ratyfikacji lub przystąpienia. Każde państwo, które sprzeciwia się tym zastrzeżeniom, zawiadomi Sekretarza Generalnego w ciągu dziewięćdziesięciu dni od daty zawiadomienia go o tych zastrzeżeniach, że ich nie przyjmuje.
2. Zastrzeżenie nie dające się pogodzić z przedmiotem i celem niniejszej Konwencji, a także zastrzeżenie, które w rezultacie mogłoby paraliżować działalność któregokolwiek z organów utworzonych na mocy Konwencji, nie jest dopuszczalne. Zastrzeżenie zostanie uznane za należące do wyżej określonej kategorii, jeżeli co najmniej dwie trzecie Państw Stron niniejszej Konwencji sprzeciwia się temu zastrzeżeniu.
3. Zastrzeżenia mogą być w każdej chwili wycofane przez notyfikację skierowaną do Sekretarza Generalnego. Notyfikacja taka nabiera mocy w dniu jej otrzymania.

Artykuł 21

Każde Państwo Strona Konwencji może ją wypowiedzieć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wypowiedzenie nabierze mocy obowiązującej po upływie roku od dnia otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Artykuł 22

Każdy spór między dwoma lub więcej Państwami Stronami Konwencji dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, który nie zostanie rozstrzygnięty w drodze rokowań lub przez zastosowanie procedury wyraźnie ustalonej w niniejszej Konwencji, zostanie przekazany - na wniosek którejkolwiek ze stron w sporze - do rozstrzygnięcia Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, chyba że strony będące w sporze zgodzą się na inny tryb uregulowania sporu.

Artykuł 23

1. Każde Państwo Strona Konwencji może w każdej chwili, w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego, wystąpić z wnioskiem o zrewidowanie niniejszej Konwencji.
2. Zgromadzenie Ogólne zadecyduje, jakie kroki należy ewentualnie podjąć w związku z tego rodzaju wnioskiem.

Artykuł 24

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie zawiadamiał wszystkie Państwa określone w artykule 17 ustęp 1 niniejszej Konwencji o:
a) złożeniu podpisów oraz dokumentów ratyfikacyjnych i dokumentów przystąpienia zgodnie z artykułami 17 i 18;
b) dacie wejścia w życie niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 19;
c) skargach i oświadczeniach otrzymanych zgodnie z artykułami 14, 20 i 23;
d) wypowiedzeniach dokonanych zgodnie z artykułem 21.

Artykuł 25

1. Niniejsza Konwencja, której teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, zostanie złożona na przechowanie w archiwach Organizacji Narodów Zjednoczonych.
2. Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych przekaże uwierzytelnione kopie niniejszej Konwencji wszystkim państwom należącym do którejkolwiek z kategorii określonych w artykule 17 ustęp 1 Konwencji.


Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni przez swoje Rządy, podpisali niniejszą Konwencję, otwartą do podpisu w Nowym Jorku, dnia siódmego marca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego szóstego roku

Samstag, 10. Januar 2009

Broń nuklearna




Broń nuklearna, zwana też bronią masowego rażenia lub masowej zagłady, jest najbardziej destruktywną technologią, jaką kiedykolwiek rozwinięto. Od dnia, kiedy w 1938 roku odkryto istotę rozszczepienia, problem kontrolowania tej śmiercionośnej technologii był istotą w wyścigu zbrojeń. Świat, w którym dokonano tego odkrycia - wstrząśnięty wojną, otaczającą paranoją i okrucieństwami totalitaryzmu - przekształcił czysto teoretyczną możliwość w nieuchronną rzeczywistość. Naukowcy byli pewni, że tworzą tylko bardziej udoskonaloną broń, nie mieli pojęcia, że szybkimi krokami zbliżają się do otwarcia najstraszniejszego rozdziału w historii wojny.

Zrodzony w wojnie, projekt Manhattan był wysoko klasyfikowany od samego początku i jeszcze bardziej ukrywany. Nie zapobiegło to jednak w tworzeniu tych śmiercionośnych ładunków przez państwa, których zaawansowanie techniczne na to pozwalało. Przeszkody na drodze do "klubu nuklearnego" były skrzętnie usuwane - broń ta miała najwyższy priorytet.

Podczas zimnej wojny wiodące imperia poświęcały rozwój gospodarczy i ekonomiczny, aby tylko stworzyć jak najdoskonalszą broń. Chociaż motywację posiadania jej często określano jako niezbędną do obrony, prawdziwe cele były często mniej szlachetne. Względy polityczne, osobiste ambicje oraz czyste szaleństwo było wystarczającym powodem do trawienia olbrzymich funduszy publicznych, wystawiania milionów ludzi na zgubny wpływ efektów tej broni i obciążania następnych pokoleń brzemieniem przeszłości.

Wielka energia broni jądrowej pochodzi z rozszczepienia ciężkich lub syntezy lekkich pierwiastków. Rozszczepienie jądrowe zachodzi, gdy jądra pewnych izotopów bardzo ciężkich pierwiastków, na przykład uranu czy plutonu, pochłaniają neutrony. Jądra tych izotopów są mało stabilne i dodanie małej ilości energii kinetycznej pochodzącej z neutronu ( stąd w bombie jądrowej niezbędne jest źródło neutronów, rozpoczynające reakcję) spowoduje nagłe rozszczepienie na dwa jądra, czemu towarzyszy uwolnienie ogromnej ilości energii i kilku nowych neutronów. Jeżeli średnio jeden neutron z każdego rozszczepienia jest pochłaniany i powoduje reakcję rozszczepienia kolejnego jądra dochodzi do samo podtrzymywania, zwanego reakcją łańcuchową. Gdy natomiast średnio więcej niż jeden neutron z każdego rozpadu wywołuje rozszczepienie kolejnego jądra liczba neutronów i ilość wydzielonej energii rośnie wykładniczo do czasu. Reakcja fuzji, zwana często reakcją termojądrową, jest reakcją zachodzącą pomiędzy jądrami pewnych izotopów lekkich pierwiastków. Jeżeli do jąder tych dostarczy się dostatecznie dużo energii (np. na skutek wybuchu, lub dzięki akceleratorowi cząstek w laboratorium) istnieje wtedy znacząca szansa, że połączą się one tworząc jedno lub więcej nowych jąder, czemu towarzyszy wydzielenie się energii.

Broń jądrową dzielimy ze względu na rodzaj wykorzystywanej w niej reakcji jądrowej, na jedno -, dwu- i trójfazową. W broni jądrowej jednofazowej, nietrafnie zwanej również atomową, jedynym źródłem energii jest reakcja rozszczepienia jąder pierwiastków ciężkich, takich jak uran czy pluton. Broń jądrowa dwufazowa wykorzystuje energię powstałą w wyniku reakcji syntezy (fuzji) jąder pierwiastków lekkich. Powszechnie nazywa się ją również bronią termojądrową ze względu na olbrzymie temperatury, w jakich zachodzi reakcja syntezy, lub wodorową, ponieważ podstawowymi składnikami reakcji są izotopy wodoru – deuter i tryt. Pierwsza faza, rozszczepienie, dostarcza potrzebnej energii do zapoczątkowania drugiej fazy, czyli łączeniu się deuteru i trytu w wodór. Broń jądrowa trójfazowa, typu: rozszczepienie – synteza – rozszczepienie – wytwarza znaczną moc. Jest również nazywana bombą płaszczową lub przekładańcem, ze względu na swoją budowę. Jej działanie polega na rozszczepieniu neutronami, wytworzonymi w reakcji termojądrowej, plutonu, który powstaje dzięki energii z I i II fazy z nie rozszczepialnego, tworzącego płaszcz bomby, uranu.

Istnieje jeszcze typ broni jądrowej, który jest odmianą broni dwufazowej. Jest to broń neutronowa. Bomby należące do tej grupy nie absorbują neutronów powstających w czasie syntezy. Uwolnione w ten sposób intensywne promieniowanie wysokoenergetycznych neutronów stanowi jej główny mechanizm destrukcyjny. Promieniowanie neutronowe nie niszczy materii, lecz przez nią przenika, jednak zabija organizmy żywe.
Do broni jądrowej, należy również dodać tzw. bomby zasalające lub bomby kobaltowe. Ich działanie podobne jest do broni jądrowej trójfazowej, jednak zamiast rozszczepialnych pierwiastków z III fazy, stosuje się nierozszczepialne, specjalne dobrane izotopy radioaktywne, głównie kobalt (stąd nazwa bomb – kobaltowe). Warstwa pierwiastka, pochłania neutrony, powstające w fazie fuzyjnej, co powoduje przejście izotopu do stanu wysokiej radioaktywności. Użycie takiej bomby powoduje skażenie promieniotwórcze terenu. Zmienny efekt skażenia można uzyskać dzięki zastosowaniu odpowiednich izotopów. Złoto jest przeznaczane dla krótkoterminowego skażenia (trwającego dni), tantal i cynk dla skażenia pośredniego (trwającego miesiące), kobalt zaś stosuje się do skażania długoterminowego (lata).

Eksplozje jądrowe wytwarzają zarówno bezpośrednie jak i opóźnione w czasie skutki destrukcyjne. Efekty bezpośrednie (fala uderzeniowa, promieniowanie cieplne czy jonizujące) powodują poważne zniszczenia w ciągu sekund lub minut po wybuchu nuklearnym. Efekty opóźnione (opad radioaktywny oraz inne efekty środowiskowe) działają przez dłuższy okres - począwszy od godzin, aż do wieków - oraz mogą spowodować straty nawet na obszarach bardzo oddalonych od miejsca detonacji.

Istnieją trzy kategorie efektów bezpośrednich: fala uderzeniowa, radiacja cieplna (termiczna) oraz promieniowanie jonizujące. Ich relatywne znaczenie zmienia się w zależności od siły eksplozji bomby. Przy małych ładunkach wszystkie trzy mogą być znaczącym źródłem zniszczeń. Przy dość dużej sile te trzy efekty są sobie równe - są zdolne do dokonywania znaczących zniszczeń na odległość 1 km.
Poniższe równania pozwalają oszacować w zależności od ładunku promień zniszczeń dokonany przez każdy z tych efektów.

Część siły wybuchu bomby wyemitowanej jako promieniowanie cieplne, fala uderzeniowa czy promieniowanie jonizujące jest stała, niezależnie od mocy eksplozji, jednak zmienia się dramatycznie w zależności od otoczenia (różne formy energii odmiennie oddziałują z powietrzem oraz innymi obiektami).

Powietrze jest dobrym ośrodkiem dla radiacji termicznej, której niszczycielska moc związana jest z gwałtownym wzrostem temperatury. Powierzchnia kuli, której środek znajduje się w miejscu eksplozji, rośnie proporcjonalnie do kwadratu promienia. Destruktywny promień wzrasta zaś proporcjonalnie z kwadratem siły eksplozji. W rzeczywistości ów wskaźnik proporcjonalności jest trochę mniejszy, częściowo z powodu, iż duże bomby emitują ciepło wolniej, co redukuje destrukcję wywołaną przez każdą kalorię ciepła. Trzeba zaznaczyć, że obszar eksponowany na działanie radiacji termicznej wzrasta niemal liniowo z siłą wybuchu.

Fala uderzeniowa jest potężnym efektem wybuchów jądrowych. Energia fali uderzeniowej skupiona jest w ośrodku, przez który się przemieszcza (włączając w to powietrze). Gdy fala uderzeniowa przechodzi przez lity materiał, utracona energia powoduje zniszczenia. Gdy zaś przemieszcza się w powietrzu stopniowo traci swój impet. Im więcej materii, przez którą przechodzi energia, tym słabszy efekt. Wielkość obszaru, przez który przechodzi fala uderzeniowa, rośnie wraz ze wzrostem objętości kuli wycentrowanej w miejscu eksplozji. Z tego powodu moc fali uderzeniowej maleje wraz ze wzrostem promienia kuli.

Intensywność promieniowania jonizującego rządzi się tymi samymi zasadami, co radiacja cieplna. Jednak promieniowanie jonizujące jest także silnie absorbowane przez powietrze, co powoduje o wiele gwałtowniejszy spadek intensywności.
Zasadniczym opóźnionym efektem eksplozji jądrowych jest wyprodukowanie dużych ilości materiałów promieniotwórczych o dużym okresie półrozpadu (od dni do tysiącleci). Głównym źródłem tych produktów są resztki pozostałe po reakcji rozszczepienia. Znaczącym drugorzędnym źródłem jest absorpcja neutronów przez nie-radioaktywne izotopy zarówno z bomby jak i środowiska zewnętrznego
Izotopy o krótkim okresie półrozpadu uwalniają swoją energię gwałtownie, tworząc obszary o wysokim stopniu skażenia promieniotwórczego, które szybko ulegają neutralizacji. Izotopy o długim czasie półrozpadu uwalniają energię w czasie większych okresów czasu, tworząc tym samym obszary o mniejszym poziomie napromieniowania jednak będące bardziej trwałe. Z tego powodu produkty rozszczepienia mają początkowo bardzo wysoki stopień promieniotwórczości, który jednak gwałtownie maleje - wraz ze zmniejszeniem intensywności radiacji zmniejsza się również szybkość procesów rozpadu.

Wysoka temperatura nuklearnej kuli ognia połączona z gwałtowną ekspansją oraz ochładzaniem powoduje wytworzenie dużych ilości tlenków azotu z atmosferycznego tlenu i azotu (podobnie, jak dzieje się w silnikach spalinowych). Wznosząca się kula ognia silnego ładunku przeniesie tlenki azotu w głąb stratosfery, skąd będą mogły osiągnąć warstwę ozonową.

Znana propozycja grupy TTAPS (Turco, Toon, Ackerman, Pollack i Sagan) dotycząca potencjalnej "zimy jądrowej" jest kolejnym możliwym następstwem użycia broni nuklearnej. Efekt ten jest spowodowany przez absorpcję światła słonecznego przez duże ilości sadzy znajdujące się w atmosferze, a pochodzące z licznych pożarów miast i odwiertów naftowych zniszczonych podczas ataku nuklearnego. Późniejsze zaawansowane prace prowadzone przez naukowców na całym świecie potwierdziły je we wszystkich detalach. Wyniki te wskazywały, że ilość sadzy wytworzona podczas pożarów większości głównych miast Stanów Zjednoczonych i ZSRR zniszczy podstawy globalnego klimatu. Głównym efektem byłoby gwałtowny i drastyczny spadek temperatury, zwłaszcza na kontynentach. Ostatnie badania wykazały, że atak nuklearny na dużą skalę przeciwko celom miejskim i rafineriom spowodowałby średni spadek temperatury o przynajmniej 10 stopni C przez wiele miesięcy. Taki poziom ochłodzenia przekracza wielokrotnie to, co zostało zaobserwowane w poznanej historii i można go porównać do ery lodowcowej

Freitag, 9. Januar 2009

PONAD 350 MILIONÓW PRACUJĄCYCH DZIECI



Tysiące dzieci na świecie jest więzionych. Nie fizycznie, nie za kratami. To miejsce w jakim się urodziły i w jakim dorastają, ogranicza lub wręcz uniemożliwia ich prawidłowy rozwój. Co dwunaste dziecko na świecie jest zmuszone do pracy. Nie są to zwykłe domowe czynności, pomoc udzielana rodzicom w każdym chyba domu na świecie. Mowa o pracy trwającej kilkanaście godzin dziennie, zagrażającej zdrowiu i życiu dzieci. Pracy, która w ewidentny sposób łamie prawa zapisane w Konwencji o Prawach Dziecka, uniemożliwiając prawidłowy rozwój dziecka. Pracujące dzieci pozbawione są dzieciństwa, prawa do nauki, odpoczynku i zabawy.

Przymusowa praca dzieci przybiera różne formy w zależności od kraju, wieku i płci dziecka. Dzieci pracują w kopalniach, zakładach przemysłowych, na ulicach wielkich miast i w rolnictwie. Są cennymi pracownikami, tanimi, łatwymi do kontrolowania. Nie sprzeciwiają się, nie umieją walczyć o swoje prawa. To rodzaj współczesnego niewolnictwa, problem często niedostrzegany, ukryty przed społecznością międzynarodową.

Liczba dzieci wykonujących jakiś rodzaj pracy sięga 352 milionów. Wśród nich aż 180 milionów jest zmuszanych do pracy w warunkach zagrażających ich życiu i zdrowiu. Najwięcej z nich mieszka w krajach rozwijających się. Problem ten jest szczególnie poważny w Afryce Subsaharyjskiej, gdzie niemal co trzecie dziecko między piątym a czternastym rokiem życia jest zmuszone do podjęcia działalności zarobkowej. Najwięcej pracujących dzieci mieszka w Azji - aż 127 milionów. Często wykorzystywane są ich zdolności manualne np. w warsztatach tkackich lub szwalniach. W Pakistanie aż 19 milionów dzieci do czternastego roku życia nie uczęszcza do szkoły. Wiele z nich jest zmuszanych do ciężkiej pracy w rolnictwie, kamieniołomach, tkalniach dywanów lub w domu (niewolnicza służba). Do tego dochodzi handel dziećmi, głównie do krajów Zatoki Perskiej (jako służący i dżokeje wielbłądów). Dodatkowo w Pakistanie jest dużo uchodźców, głównie z Afganistanu, co utrudnia prowadzenie statystyk

Siedmioletnia Fatima stoi przy warsztacie tkackim należącym do jej rodziny. Jest uchodźcą, pochodzi z Afganistanu. Wyjechała do sąsiedniego Pakistanu z rodzicami i czterema braćmi w 1997 roku. Pytana, czy nie chciałaby pójść do szkoły odpowiada: "Nie. Nie mogę chodzić do szkoły. Muszę pracować." Rodzina Fatimy ledwo utrzymuje się z tkania dywanów. Są szyitami, którzy stanowią mniejszość w Pakistanie i Afganistanie. Z powodu dyskryminacji jaka spotyka tą grupę rodzice Fatimy nie mogą znaleźć pracy i nie stać ich na posłanie dzieci do szkoły. Zamiast tego całą rodziną, łącznie z małymi dziećmi są zmuszeni pracować na czarno, ledwo wiążąc koniec z końcem.

Najważniejszą przyczyną wymuszającą prace dzieci jest ubóstwo. W krajach, gdzie roczny dochód na osobę wynosi 500 USD lub mniej, proporcje pracujących dzieci wahają się od 30% do 60% podczas gdy w krajach o dochodach między 500 a 1000 USD pracuje już tylko od 10% do 30% dzieci. Innym powodem może być nagła zmiana sytuacji ekonomicznej rodziny, spowodowana śmiercią lub chorobą któregoś z jej członków. W Afryce Subsaharyjskiej dzieje się tak za sprawą tragicznej epidemii HIV/AIDS, która w niektórych krajach objęła już prawie połowę ludności. Dziecko, po śmierci lub w przypadku choroby opiekujących się nim bliskich, jest zmuszone do opuszczenia szkoły i podjęcia pracy. W Azji nawet małe dziewczynki, często pochodzące z mniejszości etnicznych zamieszkujących w danym regionie, są sprzedawane do domów publicznych i zmuszane do prostytucji.

Jedną z najbardziej tragicznych form pracy dzieci jest udział dzieci w konfliktach zbrojnych. Szacuje się, że około 300 tysięcy dzieci poniżej osiemnastego roku życia jest uwikłanych w ponad 30 toczących się na całym świecie konfliktów. Dzieci są żołnierzami walczącymi ramię w ramię z dorosłymi, zmuszanymi do zabijania niewinnych ludzi, posłańcami przenoszącymi wiadomości na froncie, służącymi i tragarzami. Niektóre z nich zostały porwane przez rebelianckie armie, odseparowane od rodzin i zmuszone do walczenia, inne skłoniło do tego ubóstwo, trudna sytuacja społeczna lub chęć zemsty. Dzieci częściej zostają żołnierzami w przypadku oddzielenia od rodziny, domu, braku dostępu do edukacji. Decyzja o wzięciu karabinu do ręki podyktowana może być zagwarantowanym przez "opiekunów" codziennym posiłkiem. Problem dzieci-żołnierzy jest szczególnie trudny do zwalczenia, zwłaszcza gdy dzieci są zmuszane do przyłączenia się do uzbrojonych grup rebeliantów. Dodatkowo, charakterystyczne dla współczesnych konfliktów są załamania rządów, zamachy stanów. Chaos panujący w państwie uniemożliwia zidentyfikowanie stron, które angażują do walk dzieci i utrudnia walkę z procederem.

Koło miasta Battambang w Kambodży stacjonuje oddział, w którym szesnastoletni Visna walczy jak dorosły żołnierz. Najmłodszy z trójki rodzeństwa, Visna nigdy nie chodził do szkoły, dlatego że jego rodziców nie było na to stać. Kiedy miał 12 lat, zmarł mu tata. Stwierdził wówczas, że jest obciążeniem dla swojej mamy.

Mama usłyszała, że we wsi jest oficer, poszukujący doradcy. Choć początkowo nie chciałem do niego iść, po kłótni z mamą, znalazłem oficera i stałem się jego ochroniarzem. Nie miałem pojęcia, co to będzie za praca. Poszedłem z moim dowódcą na front. Tak bardzo się bałem. Oni dali mi broń AK-47. Kazali mi strzelać - nie wiem, czy kogoś zabiłem. Czyściłem broń, patrolowałem okolicę, gotowałem dla swojego oddziału. To co zarabiałem, wysyłałem mamie przez brata...
Noce są najgorsze. Czasami boję się zasnąć. Kiedy śpię, śni mi się, że nie żyję. We śnie przychodzi żołnierz, który mnie aresztuje, przesłuchuje. Mówię, że nie wiem co zrobiłem, ale nikt mnie nie słucha. Widzę jak ktoś podnosi broń i strzela do mnie - ale nie raz, tylko trzy razy...

Wyeliminowanie przymusowej pracy dzieci jest zadaniem trudnym, ale należy robić wszystko, aby je zrealizować. Organizacje międzynarodowe, we współpracy z rządami państw, lokalnymi przywódcami i społecznościami walczą na całym świecie o prawa dzieci zmuszanych do pracy. Jedną z takich organizacji jest Międzynarodowy Fundusz na Rzecz Dzieci - UNICEF. UNICEF wyznaczył priorytetowe działania, jakie trzeba podjąć by wyeliminować pracę dzieci. Walczy o to, by wszystkie państwa przestrzegały Konwencji Praw Dziecka, która gwarantuje najmłodszym bezpieczne dzieciństwo i prawidłowy rozwój.

Jedną z podstawowych spraw jest zapewnienie powszechnej edukacji, dla wszystkich dzieci bez względu na płeć. Nawet w krajach, gdzie dochód na jednego mieszkańca jest stosunkowo wysoki, dostęp do edukacji jest ograniczony dla niektórych grup społecznych - mniejszości narodowych, czy dziewczynek. W państwach zaliczanych do grupy najuboższych do szkoły uczęszcza zaledwie około połowy dzieci. UNICEF wspiera działalność przynoszącą dochód rodzinom tak aby sytuacja ekonomiczna nie zmuszała dzieci do podjęcia pracy. Ważne jest także prowadzenie kampanii upowszechniających wiedzę o problemie jakim jest przymusowa praca dzieci oraz współpraca z rządami państw, która ma na celu wprowadzenie przepisów w zakresie edukacji i opieki socjalnej dziecka.

Wszystkie te działania są możliwe dzięki wsparciu społeczności międzynarodowej i pomocy wielu ludzi dobrej woli. Problem przymusowej i niewolniczej pracy nie jest jedynym z jakim borykają się dzieci. Należy jednak o nim mówić, nie zamykać oczu na sprawę, która dotyka tak dużą grupę najmłodszych. Nasze wspólne działania mogą zmienić ich świat.

Donnerstag, 8. Januar 2009

KONWENCJA O PRAWACH DZIECKA



przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r.
(Dz. U. z dnia 23 grudnia 1991 r.)
PREAMBUŁA
Państwa-Strony niniejszej konwencji,
uważając, że zgodnie z zasadami zawartymi w Karcie Narodów Zjednoczonych uznanie
wrodzonej godności oraz równych i niezbywalnych praw wszystkich członków rodziny ludzkiej jest
podstawą wolności, sprawiedliwości oraz pokoju na świecie,
mając na uwadze, że ludy Narodów Zjednoczonych potwierdziły w Karcie swą wiarę w
podstawowe prawa człowieka oraz w godność i wartość jednostki ludzkiej i postanowiły sprzyjać
postępowi społecznemu oraz osiąganiu lepszego poziomu życia w warunkach większej wolności,
uznając, że Narody Zjednoczone w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka oraz w
Międzynarodowych Paktach Praw Człowieka zgodziły się i proklamowały, iż każdy człowiek uprawniony
jest do korzystania z zawartych w nich praw i wolności, bez względu na jakiekolwiek różnice wynikające z
przynależności rasowej, koloru skóry, płci, języka, religii, poglądów politycznych lub innych, narodowego
lub społecznego pochodzenia, cenzusu majątkowego, urodzenia oraz jakichkolwiek innych,
przypominając, że w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka Narody Zjednoczone
proklamowały, iż dzieci mają prawo do szczególnej troski i pomocy,
wyrażając przekonanie, że rodzina jako podstawowa komórka społeczeństwa oraz naturalne
środowisko rozwoju i dobra wszystkich jej członków, a w szczególności dzieci, powinna być otoczona
niezbędną ochroną oraz wsparciem, aby mogła w pełnym zakresie wypełniać swoje obowiązki w
społeczeństwie,
uznając, że dziecko dla pełnego i harmonijnego rozwoju swojej osobowości powinno
wychowywać się w środowisku rodzinnym, w atmosferze szczęścia, miłości i zrozumienia,
uważając, że dziecko powinno być w pełni przygotowane do życia w społeczeństwie jako
indywidualnie ukształtowana jednostka, wychowana w duchu ideałów zawartych w Karcie Narodów
Zjednoczonych, a w szczególności w duchu pokoju, godności, tolerancji, wolności, równości i
solidarności,
mając na uwadze, że potrzeba otoczenia dziecka szczególną troską została wyrażona w
Genewskiej Deklaracji Praw Dziecka z 1924 r. oraz Deklaracji Praw Dziecka przyjętej przez
Zgromadzenie Ogólne 20 listopada 1959 r. i uznanej w Ogólnej Deklaracji Praw Człowieka, w
Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych (w szczególności w artykułach 23 i 24), w
Międzynarodowym Pakcie Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (w szczególności w artykule
10), jak również w statutach i stosownych dokumentach wyspecjalizowanych agencji i międzynarodowych
organizacji zajmujących się zapewnieniem dobrobytu dzieciom,
mając na uwadze, że - jak wskazano w Deklaracji Praw Dziecka - "dziecko, z uwagi na swoją
niedojrzałość fizyczną oraz umysłową, wymaga szczególnej opieki i troski, w tym właściwej ochrony
prawnej, zarówno przed, jak i po urodzeniu",
przypominając postanowienia Deklaracji Zasad Społecznych i Prawnych odnoszących się do ochrony i
dobra dziecka, ze szczególnym odniesieniem do umieszczania w rodzinie zastępczej oraz adopcji w
wymiarze krajowym i międzynarodowym, podstawowe minimum zasad Narodów Zjednoczonych
odnośnie do wymierzania sprawiedliwości wobec nieletnich ("Zasady Pekińskie") oraz Deklarację o
ochronie kobiet i dzieci w sytuacjach nadzwyczajnych i w czasie konfliktów zbrojnych,
uznając, że we wszystkich krajach świata są dzieci żyjące w wyjątkowo trudnych warunkach i że
wymagają one szczególnej troski,
biorąc w należyty sposób pod uwagę znaczenie tradycji i wartości kulturowych każdego narodu
dla ochrony i harmonijnego rozwoju dziecka,
uznając wagę międzynarodowej współpracy dla poprawy warunków życia dzieci w każdym kraju,
szczególnie w krajach rozwijających się,
uzgodniły, co następuje:
CZĘŚĆ I
Artykuł 1
W rozumieniu niniejszej konwencji "dziecko" oznacza każdą istotę ludzką w wieku poniżej osiemnastu lat,
chyba że zgodnie z prawem odnoszącym się do dziecka uzyska ono wcześniej pełnoletność.
Artykuł 2
1. Państwa-Strony w granicach swojej jurysdykcji będą respektowały i gwarantowały prawa zawarte w
niniejszej konwencji wobec każdego dziecka, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, niezależnie od rasy,
koloru skóry, płci, języka, religii, poglądów politycznych, statusu majątkowego, niepełnosprawności,
cenzusu urodzenia lub jakiegokolwiek innego tego dziecka albo jego rodziców bądż opiekuna
prawnego.
2. Państwa-Strony będą podejmowały właściwe kroki dla zapewnienia ochrony dziecka przed wszelkimi
formami dyskryminacji lub karania ze względu na status prawny, działalność, wyrażane poglądy lub
przekonania religijne rodziców dziecka, opiekunów prawnych lub członków rodziny.
Artykuł 3
1. We wszystkich działaniach dotyczących dzieci, podejmowanych przez publiczne lub prywatne
instytucje opieki społecznej, sądy, władze administracyjne lub ciała ustawodawcze, sprawą
nadrzędną będzie najlepsze zabezpieczenie interesów dziecka.
2. Państwa-Strony działają na rzecz zapewnienia dziecku ochrony i opieki w takim stopniu, w jakim jest
to niezbędne dla jego dobra, biorąc pod uwagę prawa i obowiązki jego rodziców, opiekunów
prawnych lub innych osób prawnie za nie odpowiedzialnych, i w tym celu będą podejmowały wszelkie
właściwe kroki ustawodawcze oraz administracyjne.
3. Państwa-Strony czuwają, aby instytucje, służby oraz inne jednostki odpowiedzialne za opiekę lub
ochronę dzieci dostosowały się do norm ustanowionych przez kompetentne władze, w szczególności
w dziedzinach bezpieczeństwa, zdrowia, jak również dotyczących właściwego doboru kadr tych
instytucji oraz odpowiedniego nadzoru.
Artykuł 4
Państwa-Strony podejmą wszelkie właściwe działania ustawodawczo-administracyjne oraz inne dla
realizacji praw uznanych w niniejszej konwencji. Odnośnie do praw ekonomicznych, socjalnych oraz
kulturalnych Państwa-Strony będą podejmowały takie działania przy maksymalnym wykorzystaniu
środków będących w ich dyspozycji oraz - gdy okaże się to konieczne - w ramach współpracy
międzynarodowej.
Artykuł 5
Państwa-Strony będą szanowały odpowiedzialność, prawo i obowiązek rodziców lub, w odpowiednich
przypadkach, członków dalszej rodziny lub środowiska, zgodnie z miejscowymi obyczajami, opiekunów
prawnych lub innych osób prawnie odpowiedzialnych za dziecko, do zapewnienia mu, w sposób
odpowiadający rozwojowi jego zdolności, możliwości ukierunkowania go i udzielenia mu rad przy
korzystaniu przez nie z praw przyznanych mu w niniejszej konwencji.
Artykuł 6
1. Państwa-Strony uznają, że każde dziecko ma niezbywalne prawo do życia.
2. Państwa-Strony zapewnią, w możliwie maksymalnym zakresie, warunki życia i rozwoju dziecka.
Artykuł 7
1. Niezwłocznie po urodzeniu dziecka zostanie sporządzony jego akt urodzenia, a dziecko od momentu
urodzenia będzie miało prawo do otrzymania imienia, uzyskania obywatelstwa oraz, jeśli to możliwe,
prawo do poznania swoich rodziców i pozostawania pod ich opieką.
2. Państwa-Strony zapewnią, aby te prawa stały się zgodne z ich prawem wewnętrznym oraz z ich
międzynarodowymi zobowiązaniami w tej dziedzinie, w szczególności w przypadkach, gdyby brak
tych uregulowań spowodował, iż dziecko zostałoby bezpaństwowcem.
Artykuł 8
1. Państwa-Strony podejmują działania mające na celu poszanowanie prawa dziecka do zachowania
jego tożsamości, w tym obywatelstwa, nazwiska, stosunków rodzinnych, zgodnych z prawem, z
wyłączeniem bezprawnych ingerencji.
2. W przypadku gdy dziecko zostało bezprawnie pozbawione części lub wszystkich elementów swojej
tożsamości, Państwa-Strony okażą właściwą pomoc i ochronę w celu jak najszybszego przywrócenia
jego tożsamości.
Artykuł 9
1. Państwa-Strony zapewnią, aby dziecko nie zostało oddzielone od swoich rodziców wbrew ich woli, z
wyłączeniem przypadków, gdy kompetentne władze, podlegające nadzorowi sądowemu, zdecydują
zgodnie z obowiązującym prawem oraz stosowanym postępowaniem, że takie oddzielenie jest
konieczne ze względu na najlepiej pojęte interesy dziecka. Taka decyzja może być konieczna
szczególnie w przypadkach nadużyć lub zaniedbań ze strony rodziców, gdy każde z rodziców
mieszka oddzielnie, a należy podjąć decyzję odnośnie do miejsca pobytu lub zamieszkania dziecka.
2. W każdym postępowaniu podejmowanym stosownie do ustępu 1 niniejszego artykułu należy
umożliwić wszystkim zainteresowanym stronom uczestnictwo w tym postępowaniu oraz wyrażenie
przez nie swoich opinii.
3. Państwa-Strony będą szanowały prawo dziecka odseparowanego od jednego lub obojga rodziców do
utrzymywania regularnych stosunków osobistych i bezpośrednich kontaktów z obojgiem rodziców, z
wyjątkiem przypadków, gdy jest to sprzeczne z najlepiej pojętym interesem dziecka.
4. W przypadku gdy tego rodzaju separacja jest wynikiem działania podjętego przez Państwo-Stronę,
takiego jak zatrzymanie, uwięzienie, wygnanie, deportacja lub śmierć (w tym śmierć spowodowana
jakąkolwiek przyczyną podczas zatrzymania przez państwo) jednego lub obojga rodziców dziecka lub
dziecka, państwo zapewni, na żądanie, rodzicom dziecka, dziecku lub - jeżeli będzie to właściwe -
innemu członkowi rodziny podanie istotnych informacji dotyczących miejsca pobytu nieobecnego(ych)
członka(ów) rodziny, jeśli treść tej informacji nie przyniesie szkody dobru dziecka. Ponadto
Państwa-Strony zapewnią, aby wniesienie takiej prośby samo przez się nie pociągało żadnych
ujemnych następstw dla osoby (osób), której(ych) dotyczy.
Artykuł 10
1. Zgodnie z wynikającym z postanowienia artykułu 9 ustęp 1 obowiązkiem Państw-Stron wnioski
składane przez dziecko lub przez jego rodziców odnośnie do wjazdu lub opuszczenia
Państwa-Strony w celu łączenia rodziny będą rozpatrywane przez Państwa-Strony w sposób
przychylny, humanitarny i w szybkim trybie. Państwa-Strony ponadto zapewnią, aby złożenie takiego
wniosku nie pociągało za sobą ujemnych skutków dla wnioskodawców oraz członków ich rodzin.
2. Dziecko, którego rodzice przebywają w różnych państwach, będzie miało prawo do utrzymywania
regularnych, z wyjątkiem okoliczności nadzwyczajnych, osobistych stosunków i bezpośrednich
kontaktów z obojgiem rodziców. W tym celu oraz zgodnie z obowiązkiem Państw-Stron wynikającym
z postanowienia artykułu 9 ustęp 2 Państwa-Strony będą respektowały prawo dziecka oraz jego
rodziców do opuszczenia każdego kraju, w tym własnego, oraz powrotu do ich własnego kraju. Prawo
do opuszczenia dowolnego kraju będzie podlegać tylko takim ograniczeniom, które są określone
przez prawo i które są niezbędne dla ochrony bezpieczeństwa narodowego, porządku publicznego,
zdrowia i moralności społecznej lub praw i swobód innych osób, zgodnych z pozostałymi prawami
uznanymi w niniejszej konwencji.
Artykuł 11
1. Państwa-Strony będą podejmowały kroki dla zwalczania nielegalnego transferu dzieci oraz ich
nielegalnego wywozu za granicę.
2. W tym celu Państwa-Strony będą popierały zawieranie odpowiednich umów dwustronnych lub
wielostronnych albo przystępowanie do istniejących już umów.
Artykuł 12
1. Państwa-Strony zapewniają dziecku, które jest zdolne do kształtowania swych własnych poglądów,
prawo do swobodnego wyrażania własnych poglądów we wszystkich sprawach dotyczących dziecka,
przyjmując je z należytą wagą, stosownie do wieku oraz dojrzałość dziecka.
2. W tym celu dziecko będzie miało w szczególności zapewnioną możliwość wypowiadania się w
każdym postępowaniu sądowym i administracyjnym, dotyczącym dziecka, bezpośrednio lub za
pośrednictwem przedstawiciela bądź odpowiedniego organu, zgodnie z zasadami proceduralnymi
prawa wewnętrznego.
Artykuł 13
1. Dziecko będzie miało prawo do swobodnej wypowiedzi; prawo to ma zawierać swobodę
poszukiwania, otrzymywania i przekazywania informacji oraz idei wszelkiego rodzaju, bez względu na
granice, w formie ustnej, pisemnej bądź za pomocą druku, w formie artystycznej lub z
wykorzystaniem każdego innego środka przekazu według wyboru dziecka.
2. Wykonywanie tego prawa może podlegać pewnym ograniczeniom, lecz tylko takim, które są
przewidziane przez prawo i które są konieczne:
a) dla poszanowania praw lub reputacji innych osób albo
b) do ochrony bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego, bądź zdrowia albo
moralności społecznej.
Artykuł 14
1. Państwa-Strony będą respektowały prawo dziecka do swobody myśli, sumienia i wyznania.
2. Państwa-Strony będą respektowały prawa i obowiązki rodziców lub, w odpowiednich przypadkach,
opiekunów prawnych odnośnie do ukierunkowania dziecka w korzystaniu z jego prawa w sposób
zgodny z rozwijającymi się zdolnościami dziecka.
3. Swoboda wyrażania wyznawanej religii lub przekonań może podlegać tylko takim ograniczeniom,
które są przewidziane prawem i są konieczne do ochrony bezpieczeństwa narodowego i porządku
publicznego, zdrowia lub moralności społecznej bądź podstawowych praw i wolności innych osób.
Artykuł 15
1. Państwa-Strony uznają prawa dziecka do swobodnego zrzeszania się oraz wolności pokojowych
zgromadzeń.
2. Na wykonywanie tych praw nie mogą być nakładane jakiekolwiek ograniczenia, z wyjątkiem tych,
które są zgodne z prawem i które są konieczne w społeczeństwie demokratycznym do zapewnienia
interesów bezpieczeństwa narodowego, porządku publicznego, ochrony zdrowia bądź moralności
społecznej lub ochrony praw i wolności innych osób.
Artykuł 16
1. Żadne dziecko nie będzie podlegało arbitralnej lub bezprawnej ingerencji w sferę jego życia
prywatnego, rodzinnego lub domowego czy w korespondencję ani bezprawnym zamachom na jego
honor i reputację.
2. Dziecko ma prawo do ochrony prawnej przeciwko tego rodzaju ingerencji lub zamachom.
Artykuł 17
Państwa-Strony uznają ważną rolę spełnianą przez środki masowego przekazu i zapewnią, aby dziecko
miało dostęp do informacji oraz materiałów pochodzących z różnorodnych źródeł krajowych i
międzynarodowych, szczególnie do tych, które mają na uwadze jego dobro w wymiarze społecznym,
duchowym i moralnym oraz jego zdrowie fizyczne i psychiczne. W tym celu Państwa-Strony będą:
a) zachęcały środki masowego przekazu do rozpowszechniania informacji i materiałów,
korzystnych dla dziecka w wymiarze społecznym oraz kulturalnym, zgodnie z duchem artykułu
29;
b) zachęcały do rozwoju współpracy międzynarodowej w dziedzinie wytwarzania, wymiany oraz
rozpowszechniania tego rodzaju informacji i materiałów, pochodzących z różnorodnych
kulturowych źródeł krajowych oraz międzynarodowych;
c) zachęcały do wydawania i rozpowszechniania książek dla dzieci;
d) zachęcały środki masowego przekazu, aby w szczególny sposób uwzględniały potrzeby
językowe dzieci należących do mniejszości narodowych lub do rdzennej społeczności;
e) zachęcały do rozwijania odpowiednich kierunków działalności dla ochrony dzieci przed
informacjami i materiałami szkodliwymi z punktu widzenia ich dobra, mając na względzie
postanowienia artykułów 13 i 18.
Artykuł 18
1. Państwa-Strony podejmą wszelkie możliwe starania dla pełnego uznania zasady, że oboje rodzice
ponoszą wspólną odpowiedzialność za wychowanie i rozwój dziecka. Rodzice lub w określonych
przypadkach opiekunowie prawni ponoszą główną odpowiedzialność za wychowanie i rozwój dziecka.
Jak najlepsze zabezpieczenie interesów dziecka ma być przedmiotem ich największej troski.
2. W celu zagwarantowania i popierania praw zawartych w niniejszej konwencji Państwa-Strony będą
okazywały odpowiednią pomoc rodzicom oraz opiekunom prawnym w wykonywaniu przez nich
obowiązków związanych z wychowywaniem dzieci oraz zapewnią rozwój intytucji, zakładów i usług w
zakresie opieki nad dziećmi.
3. Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe kroki dla zapewnienia dzieciom pracujących
rodziców prawa do korzystania z usług instytucji i zakładów w zakresie opieki nad dziećmi, do których
są one uprawnione.
Artykuł 19
1. Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe kroki w dziedzinie ustawodawczej,
administracyjnej, społecznej oraz wychowawczej dla ochrony dziecka przed wszelkimi formami
przemocy fizycznej bądź psychicznej, krzywdy lub zaniedbania bądź złego traktowania lub wyzysku,
w tym wykorzystywania w celach seksualnych, dzieci pozostających pod opieką rodzica(ów),
opiekuna(ów) prawnego(ych) lub innej osoby sprawującej opiekę nad dzieckiem.
2. Tego rodzaju środki ochronne powinny obejmować, tam gdzie jest to właściwe, skuteczne
przedsięwzięcia w celu stworzenia programów socjalnych dla realizacji pomocy dziecku oraz osobom
sprawującym opiekę nad dzieckiem, jak również innych form działań prewencyjnych dla ustalania,
informowania, wszczynania i prowadzenia śledztwa, postępowania, notowania wymienionych wyżej
przypadków niewłaściwego traktowania dzieci oraz tam, gdzie jest to właściwe - ingerencję sądu.
Artykuł 20
1. Dziecko pozbawione czasowo lub na stałe swego środowiska rodzinnego lub gdy ze względu na
swoje dobro nie może pozostawać w tym środowisku, będzie miało prawo do specjalnej ochrony i
pomocy ze strony państwa.
2. Państwa-Strony zgodnie ze swym prawem wewnętrznym zapewnią takiemu dziecku opiekę
zastępczą.
3. Tego rodzaju opieka może obejmować, między innymi, umieszczenie w rodzinie zastępczej, Kafala w
prawie islamskim, adopcję lub - gdy jest to niezbędne - umieszczenie w odpowiedniej instytucji
powołanej do opieki nad dziećmi. Przy wyborze odpowiednich rozwiązań należy w sposób właściwy
uwzględnić wskazania w zachowaniu ciągłości w wychowaniu dziecka oraz jego tożsamości etnicznej,
religijnej, kulturowej i językowej.
Artykuł 21
Państwa-Strony uznające i/lub dopuszczające system adopcji zapewnią, aby dobro dziecka było celem
najwyższym, i będą:
a) czuwać, aby adopcja dziecka odbywała się tylko z upoważnienia kompetentnych władz, które
będą decydować - zgodnie z obowiązującym prawem i postępowaniem oraz na podstawie
wszelkich stosownych i wiarygodnych informacji - o tym, że adopcja jest dopuszczalna ze
względu na sytuację dziecka w odniesieniu do rodziców, krewnych i opiekunów prawnych, oraz -
w przypadku gdy jest to wymagane - aby osoby zainteresowane świadomie wyraziły zgodę na
adopcję po przeprowadzeniu z nimi niezbędnych konsultacji;
b) traktować adopcję związaną z przeniesieniem dziecka do innego kraju jako zastępczy środek
opieki nad dzieckiem, jeżeli nie może być ono umieszczone w rodzinie zastępczej lub adopcyjnej
albo nie można mu zapewnić w żaden inny odpowiedni sposób opieki w kraju jego pochodzenia;
c) dbać o to, aby dziecko adoptowane do innego kraju miało zabezpieczenie gwarancyjne i poziom
życia odpowiednie do tych, które byłyby zapewnione w przypadku adopcji krajowej;
d) podejmować wszelkie właściwe kroki dla zapewnienia, aby w przypadku adopcji do innego kraju
osoby w niej zaangażowane nie uzyskały z tego powodu niestosownych korzyści finansowych;
e) sprzyjać osiąganiu celów niniejszego artykułu, tam gdzie jest to stosowne, przez zawieranie
dwustronnych lub wielostronnych porozumień lub umów, a także dążyć w ich ramach do
zapewnienia, aby umieszczenie dziecka w innym kraju odbywało się za pośrednictwem
kompetentnych władz lub organów.
Artykuł 22
1. Państwa-Strony podejmą właściwe kroki dla zapewnienia, aby dziecko, które ubiega się o status
uchodźcy bądź jest uważane za uchodźcę w świetle odpowiednich przepisów prawa
międzynarodowego lub wewnętrznego stosowanego postępowania, w przypadku gdy występuje
samo lub towarzyszą mu rodzice bądź inna osoba, otrzymało odpowiednią ochronę i pomoc
humanitarną przy korzystaniu z odpowiednich praw zawartych w niniejszej konwencji lub innych
międzynarodowych aktach dotyczących praw człowieka oraz innych dokumentach w sprawach
humanitarnych, których wspomniane Państwa są Stronami.
2. W tym celu Państwa-Strony zapewnią, w stopniu, jaki uznają za właściwy, współdziałanie w
wysiłkach podejmowanych przez Narody Zjednoczone i inne kompetentne organizacje
międzyrządowe oraz pozarządowe, współpracujące z Narodami Zjednoczonymi, dla udzielenia
ochrony i pomocy takiemu dziecku oraz odnalezienia jego rodziców lub innych członków rodziny
dziecka uchodźcy w celu uzyskania informacji niezbędnych do ponownego połączenia go z rodziną.
W przypadkach gdy nie można odnaleźć rodziców ani innych członków rodziny, dziecko zostanie
otoczone taką samą opieką, jak dziecko pozbawione stale bądź czasowo swojego otoczenia
rodzinnego z jakichkolwiek przyczyn, zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji.
Artykuł 23
1. Państwa-Strony uznają, że dziecko psychicznie lub fizycznie niepełnosprawne powinno mieć
zapewnioną pełnię normalnego życia w warunkach gwarantujących mu godność, umożliwiających
osiągnięcie niezależności oraz ułatwiających aktywne uczestnictwo dziecka w życiu społeczeństwa.
2. Państwa-Strony uznają prawo dziecka niepełnosprawnego do szczególnej troski i będą sprzyjały oraz
zapewniały, stosownie do dostępnych środków, rozszerzanie pomocy udzielanej uprawnionym do
niej dzieciom oraz osobom odpowiedzialnym za opiekę nad nimi. Pomoc taka będzie udzielana na
wniosek tych osób i będzie stosowna do warunków dziecka oraz sytuacji rodziców lub innych osób,
które się nim opiekują.
3. Uznając szczególne potrzeby dziecka niepełnosprawnego, pomoc, o której mowa w ustępie 2
niniejszego artykułu, będzie udzielana bezpłatnie tam, gdzie jest to możliwe, z uwzględnieniem
zasobów finansowych rodziców bądź innych osób opiekujących się dzieckiem, i ma zapewnić, aby
niepełnosprawne dziecko posiadało skuteczny dostęp do oświaty, nauki, opieki zdrowotnej, opieki
rehabilitacyjnej, przygotowania zawodowego oraz możliwości rekreacyjnych, realizowany w sposób
prowadzący do osiągnięcia przez dziecko jak najwyższego stopnia zintegrowania ze
społeczeństwem oraz osobistego rozwoju, w tym jego rozwoju kulturalnego i duchowego.
4. Państwa-Strony będą sprzyjać, w duchu współpracy międzynarodowej, wymianie odpowiednich
informacji w zakresie profilaktyki zdrowotnej oraz leczenia medycznego, psychologicznego i
funkcjonalnego dzieci niepełnosprawnych, w tym rozpowszechnianiu i umożliwianiu dostępu do
informacji dotyczących metod rehabilitacji oraz kształcenia i przygotowania zawodowego, w celu
umożliwienia Państwom-Stronom poprawy ich możliwości i kwalifikacji oraz w celu wzbogacenia ich
doświadczeń w tych dziedzinach. W związku z tym potrzeby krajów rozwijających się będą
uwzględniane w sposób szczególny.
Artykuł 24
1. Państwa-Strony uznają prawo dziecka do jak najwyższego poziomu zdrowia i udogodnień w zakresie
leczenia chorób oraz rehabilitacji zdrowotnej. Państwa-Strony będą dążyły do zapewnienia, aby
żadne dziecko nie było pozbawione prawa dostępu do tego rodzaju opieki zdrowotnej.
2. Państwa-Strony będą dążyły do pełnej realizacji tego prawa, a w szczególności podejmą niezbędne
kroki w celu:
a) zmniejszenia śmiertelności wśród noworodków i dzieci;
b) zapewnienia udzielania koniecznej pomocy oraz opieki zdrowotnej wszystkim dzieciom, ze
szczególnym uwzględnieniem rozwoju podstawowej opieki zdrowotnej;
c) zwalczania chorób i niedożywienia, w tym - w ramach podstawowej opieki zdrowotnej - przez
wykorzystanie między innymi łatwo dostępnych technik oraz przez dostarczanie odpowiednich
pożywnych produktów żywnościowych i wody pitnej, z uwzględnieniem niebezpieczeństwa oraz
ryzyka zanieczyszczenia środowiska naturalnego;
d) zapewnienia matkom właściwej opieki zdrowotnej w okresie przed i po urodzeniu dziecka;
e) zapewnienia, aby wszystkie grupy społeczne, w szczególności rodzice oraz dzieci, były
informowane i posiadały dostęp do oświaty oraz otrzymywały wsparcie w korzystaniu z
podstawowej wiedzy w zakresie zdrowia dziecka i karmienia, korzyści z karmienia piersią, higieny
i warunków zdrowotnych otoczenia, a także zapobiegania wypadkom;
f) rozwoju profilaktycznej opieki zdrowotnej, poradnictwa dla rodziców oraz wychowania i usług w
zakresie planowania rodziny.
3. Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe i skuteczne kroki na rzecz zniesienia
tradycyjnych praktyk przynoszących szkodę zdrowiu dziecka.
4. Państwa-Strony zobowiązują się działać na rzecz sprzyjania i zachęcania do rozwoju współpracy
międzynarodowej w celu stopniowego osiągania pełnej realizacji praw uznanych w niniejszym
artykule. W związku z tym szczególna uwaga będzie zwrócona na potrzeby krajów rozwijających się.
Artykuł 25
Państwa-Strony uznają prawo dziecka, umieszczonego przez kompetentne władze w zakładzie w celach
opieki, ochrony bądź leczenia w zakresie zdrowia fizycznego lub psychicznego, do okresowego
przeglądu leczenia dziecka i wszelkich innych okoliczności odnoszących się do jego umieszczenia w
zakładzie.
Artykuł 26
1. Państwa-Strony będą uznawać prawo każdego dziecka do korzystania z systemu zabezpieczenia
społecznego, w tym ubezpieczeń socjalnych, oraz będą podejmowały niezbędne kroki do osiągnięcia
pełnej realizacji tego prawa zgodnie z ich prawem wewnętrznym.
2. Tam gdzie jest to możliwe, powyższe świadczenia powinny być zabezpieczone z uwzględnieniem
zasobów i warunków życia dziecka oraz osób odpowiedzialnych za jego utrzymanie, jak również
wszelkich innych okoliczności, odnoszących się do stosowania realizacji świadczeń wnioskowanych
przez dziecko lub w jego imieniu.
Artykuł 27
1. Państwa-Strony uznają prawo każdego dziecka do poziomu życia odpowiadającego jego rozwojowi
fizycznemu, psychicznemu, duchowemu, moralnemu i społecznemu.
2. Rodzice (rodzic) lub inne osoby odpowiedzialne za dziecko ponoszą główną odpowiedzialność za
zabezpieczenie, w ramach swych możliwości, także finansowych, warunków życia niezbędnych do
rozwoju dziecka.
3. Państwa-Strony, zgodnie z warunkami krajowymi oraz odpowiednio do swych środków, będą
podejmowały właściwe kroki dla wspomagania rodziców lub innych osób odpowiedzialnych za
dziecko w realizacji tego prawa oraz będą udzielały, w razie potrzeby, pomocy materialnej oraz
innych programów pomocy, szczególnie w zakresie żywności, odzieży i mieszkań.
4. Państwa-Strony podejmą wszelkie właściwe kroki dla zapewnienia łożenia na utrzymanie dziecka ze
strony rodziców lub innych osób ponoszących odpowiedzialność finansową za dziecko, zarówno na
terenie Państwa-Strony, jak i za granicą. W szczególnych wypadkach, gdy osoba ponosząca
odpowiedzialność finansową za dziecko mieszka w państwie innym niż dziecko, Państwa-Strony
będą dążyły do przystąpienia do umów międzynarodowych lub do zawarcia takich umów, jak również
do zawierania odpowiednich porozumień.
Artykuł 28
1. Państwa-Strony uznają prawo dziecka do nauki i w celu stopniowego realizowania tego prawa na
zasadzie równych szans, w szczególności:
a) uczynią nauczanie podstawowe obowiązkowym i bezpłatnym dla wszystkich;
b) będą popierać rozwój różnorodnych form szkolnictwa średniego, zarówno ogólnokształcącego,
jak i zawodowego, uczynią je dostępnymi dla każdego dziecka oraz podejmą odpowiednie kroki,
takie jak wprowadzenie bezpłatnego nauczania oraz udzielanie w razie potrzeby pomocy
finansowej;
c) za pomocą wszelkich właściwych środków uczynią szkolnictwo wyższe dostępnym dla
wszystkich na zasadzie zdolności;
d) udostępnią wszystkim dzieciom informacje i poradnictwo szkolne i zawodowe;
e) podejmą kroki na rzecz zapewnienia regularnego uczęszczania do szkół oraz zmniejszenia
wskaźnika porzucania nauki.
2. Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe środki zapewniające, aby dyscyplina szkolna
była stosowana w sposób zgodny z ludzką godnością dziecka i z niniejszą konwencją.
3. Państwa-Strony będą popierały i rozwijały międzynarodową współpracę w dziedzinie oświaty, w
szczególności w celu przyczyniania się do zlikwidowania ignorancji i analfabetyzmu na świecie oraz
ułatwienia dostępu do wiedzy naukowo-technicznej i nowoczesnych metod nauczania. W tym
zakresie należy w szczególności uwzględnić potrzeby krajów rozwijających się.
Artykuł 29
1. Państwa-Strony są zgodnie, że nauka dziecka będzie ukierunkowana na:
a) rozwijanie w jak najpełniejszym zakresie osobowości, talentów oraz zdolności umysłowych i
fizycznych dziecka;
b) rozwijanie w dziecku szacunku dla praw człowieka i podstawowych swobód oraz dla zasad
zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych;
c) rozwijanie w dziecku szacunku dla jego rodziców, jego tożsamości kulturowej, języka i wartości,
dla wartości narodowych kraju, w którym mieszka dziecko, kraju, z którego dziecko pochodzi, jak
i dla innych kultur;
d) przygotowanie dziecka do odpowiedniego życia w wolnym społeczeństwie, w duchu zrozumienia,
pokoju, tolerancji, równości płci oraz przyjaźni pomiędy wszystkimi narodami, grupami etnicznymi,
narodowymi i religijnymi oraz osobami rdzennego pochodzenia;
e) rozwijanie w dziecku poszanowania środowiska naturalnego.
2. Żadne postanowienie niniejszego artykułu lub artykułu 28 nie może być interpretowane w sposób
naruszający wolność osób fizycznych lub ciał zbiorowych do zakładania i prowadzenia instytucji
oświatowych, z zastrzeżeniem przestrzegania zasad wyrażonych w ustępie 1 niniejszego artykułu
oraz wymogów, aby kształcenie w tego typu instytucjach odpowiadało minimalnym standardom, które
określi dane państwo.
Artykuł 30
W tych państwach, w których istnieją mniejszości etniczne, religijne lub językowe bądź osoby
pochodzenia rdzennego, dziecku należącemu do takiej mniejszości lub dziecku pochodzenia rdzenego
nie można odmówić prawa do posiadania i korzystania z własnej kultury, do wyznawania i praktykowania
swojej religii lub do używania własnego języka, łącznie z innymi członkami jego grupy.
Artykuł 31
1. Państwa-Strony uznają prawo dziecka do wypoczynku i czasu wolnego, do uczestniczenia w
zabawach i zajęciach rekreacyjnych, stosownych do wieku dziecka, oraz do nieskrępowanego
uczestniczenia w życiu kulturalnym i artystycznym.
2. Państwa-Strony będą przestrzegały oraz popierały prawo dziecka do wszechstronnego uczestnictwa
w życiu kulturalnym i artystycznym oraz będą sprzyjały tworzeniu właściwych i równych sposobności
dla działalności kulturalnej, artystycznej, rekreacyjnej oraz w zakresie wykorzystania czasu wolnego.
Artykuł 32
1. Państwa-Strony uznają prawo dziecka do ochrony przed wyzyskiem ekonomicznym, przed
wykonywaniem pracy, która może być niebezpieczna lub też może kolidować z kształceniem dziecka,
bądź może być szkodliwa dla zdrowia dziecka lub jego rozwoju fizycznego, umysłowego, duchowego,
moralnego lub społecznego.
2. Państwa-Strony będą podejmowały kroki ustawodawcze, administracyjne, socjalne oraz środki w
dziedzinie oświaty dla zapewnienia realizacji postanowień niniejszego artykułu. W tym celu, mając na
uwadze odnośne postanowienia innych dokumentów międzynarodowych, Państwa-Strony w
szczególności:
a) ustanowią minimalny poziom lub poziomy wiekowe dla ubiegania się o podjęcie pracy;
b) ustanowią właściwe przepisy odnośnie do wymiaru czasowego oraz warunków zatrudnienia;
c) ustanowią odpowiednie kary lub inne sankcje do zapewnienia skutecznego stosowania
niniejszego artykułu.
Artykuł 33
Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie odpowiednie kroki, w tym środki ustawodawcze,
administracyjne, socjalne oraz środki w dziedzinie oświaty, w celu zapewnienia ochrony dzieci przed
nielegalnym używaniem środków narkotycznych i substancji psychotropowych, zgodnie z ich
zdefiniowaniem w odpowiednich umowach międzynarodowych, oraz w celu zapobiegania
wykorzystywaniu dzieci do nielegalnej produkcji tego typu substancji i handlu nimi.
Artykuł 34
Państwa-Strony zobowiązują się do ochrony dzieci przed wszelkimi formami wyzysku seksualnego i
nadużyć seksualnych, Dla osiągnięcia tych celów Państwa-Strony podejmą w szczególności wszelkie
właściwe kroki o zasięgu krajowym, dwustronnym oraz wielostronnym dla przeciwdziałania:
a) nakłanianiu lub zmuszaniu dziecka do jakichkolwiek nielegalnych działań seksualnych;
b) wykorzystywaniu dzieci do prostytucji lub innych nielegalnych praktyk seksualnych;
c) wykorzystywaniu dzieci w pornograficznych przedstawieniach i materiałach.
Artykuł 35
Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie kroki o zasięgu krajowym, dwustronnym oraz wielostronnym
dla przeciwdziałania uprowadzeniom, sprzedaży bądź handlowi dziećmi, dokonywanych dla
jakichkolwiek celów i w jakiejkolwiek formie.
Artykuł 36
Państwa-Strony będą bronić dziecko przed wszelkimi innymi formami wyzysku, w jakimkolwiek aspekcie
naruszającymi dobro dziecka,
Artykuł 37
Państwa-Strony zapewnią, aby:
a) żadne dziecko nie podlegało torturowaniu bądź okrutnemu, nieludzkiemu czy poniżającemu
traktowaniu lub karaniu. Ani kara śmierci, ani kara dożywotniego więzienia bez możliwości
wcześniejszego zwolnienia nie może zostać orzeczona wobec osoby w wieku poniżej
osiemnastu lat za popełnione przez nią przestępstwa;
b) żadne dziecko nie zostało pozbawione wolności w sposób bezprawny lub arbitralny.
Aresztowanie, zatrzymanie lub uwięzienie dziecka powinno być zgodne z prawem i może być
zastosowane jedynie jako środek ostateczny i na możliwie najkrótszy czas;
c) każde dziecko pozbawione wolności było traktowane humanitarnie i z poszanowaniem wrodzonej
godności jednostki ludzkiej, w sposób uwzględniający potrzeby osoby w danym wieku. W
szczególności każde dziecko pozbawione wolności zostanie odseparowane od osób dorosłych,
jeśli tylko rozwiązanie odwrotne nie będzie uznane za zgodne z najwyższym dobrem dziecka,
oraz będzie miało prawo utrzymywać kontakty ze swoją rodziną poprzez korespondencję i wizyty,
z wyłączeniem sytuacji wyjątkowych;
d) każde dziecko pozbawione wolności miało prawo do uzyskania niezwłocznego dostępu do
prawnej lub innej odpowiedzialnej pomocy, jak również prawo do kwestionowania legalności
pozbawienia go wolności przed sądem lub inną kompetentną, niezawisłą i bezstronną władzą
oraz domagania się uzyskania szybkiej decyzji w tej sprawie.
Artykuł 38
1. Państwa-Strony zobowiązują się respektować i nakazać respektowanie norm międzynarodowego
prawa humanitarnego mających zastosowanie do nich w przypadku konfliktu zbrojnego i
odnoszących się do dzieci.
2. Państwa-Strony podejmą wszelkie możliwe kroki dla zapewnienia, aby osoby, które nie osiągnęły
wieku piętnastu lat, nie brały bezpośredniego udziału w działaniach zbrojnych.
3. Państwa-Strony będą powstrzymywały się przed rekrutowaniem do swoich sił zbrojnych jakiejkolwiek
osoby, która nie osiągnęła wieku piętnastu lat. Przeprowadzając rekrutację spośród osób, które
osiągnęły wiek piętnastu lat, lecz nie osiągnęły jeszcze osiemnastu lat, Państwa-Strony będą starały
się brać pod uwagę w pierwszej kolejności osoby starsze wiekiem.
4. Zgodnie ze swoimi zobowiązaniami, wynikającymi z międzynarodowego prawa humanitarnego do
ochrony ludności cywilnej w konfliktach zbrojnych, Państwa-Strony będą stosowały wszelkie możliwe
do realizacji środki dla zapewnienia ochrony i opieki nad dziećmi dotkniętymi przez konflikt zbrojny.
Artykuł 39
Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe kroki dla ułatwienia przebiegu rehabilitacji
fizycznej i psychicznej oraz reintegracji społecznej dziecka, które padło ofiarą jakiejkolwiek formy
zaniedbania, wyzysku lub wykorzystania, torturowania lub jakiejkolwiek innej formy okrutnego,
nieludzkiego czy poniżającego traktowania albo karania bądź konfliktu zbrojnego. Taka rehabilitacja czy
reintegracja przebiegać będzie w środowisku, które sprzyja zdrowiu, zapewnieniu własnego szacunku i
godności dziecka.
Artykuł 40
1. Państwa-Strony uznają prawo każdego dziecka podejrzanego, oskarżonego bądź uznanego winnym
pogwałcenia prawa karnego do traktowania w sposób sprzyjający poczuciu godności i wartości
dziecka, które umacnia w nim poszanowanie podstawowych praw i wolności innych osób oraz
uwzględnia wiek dziecka i celowość sprzyjania jego reintegracji dla podjęcia przez nie konstruktywnej
roli w społeczeństwie.
2. W tym celu, a także uwzględniając odpowiednie postanowienia dokumentów międzynarodowych,
Państwa-Strony zapewnią w szczególności:
a) aby żadne dziecko nie było podejrzane, oskarżane bądź uznawane winnym pogwałcenia prawa
karnego poprzez działanie lub zaniechanie, które nie było zabronione przez prawo wewnętrzne
bądź międzynarodowe w momencie jego dokonania;
b) każdemu dziecku, które podejrzewa się, oskarża lub uznaje winnym pogwałcenia prawa karnego,
przynajmniej następujące gwarancje:
i. przyznanie domniemania niewinności do chwili udowodnienia winy zgodnie z prawem;
ii. Niezwłoczne bezpośrednie poinformowanie go o stawianych mu zarzutach lub, w
odpowiednich przypadkach, za pośrednictwem jego rodziców albo opiekuna prawnego
oraz zapewnienie prawnej lub innej pomocy w przygotowaniu i prezentowaniu jego
obrony;
iii. rozpatrzenie sprawy bez zwłoki i przez niezawisłą i bezstronną władzę bądź organ
sądowy w uczciwym procesie, przeprowadzonym zgodnie z prawem, zabezpieczeniem
prawnej lub innej właściwej pomocy oraz w obecności jego rodziców lub opiekunów
prawnych, jeśli tylko nie będzie to uważane za niezgodne z najwyższym interesem
dziecka z uwagi na jego wiek lub sytuację;
iv. niestosowanie przymusu do składania zeznań lub przyznania do winy; przesłuchiwanie
świadków ze strony przeciwnej i równoprawne uczestniczenie w przesłuchiwaniu
świadków w jego imieniu;
v. w przypadku uznania winnym pogwałcenia prawa karnego, posiadanie prawa odwołania
się od tego orzeczenia oraz innych związanych z nim środków do wyższej, kompetentnej,
niezawisłej i bezstronnej władzy lub organu sądowego, zgodnie z prawem;
vi. zapewnienie bezpłatnej pomocy tłumacza, jeśli dziecko nie rozumie bądź nie mówi w
danym języku;
vii. pełne poszanowanie spraw z zakresu życia osobistego we wszystkich etapach
procesowych.
3. Państwa-Strony będą sprzyjały tworzeniu praw, procedur organów oraz instytucji odnoszących się
specjalnie do dzieci podejrzanych, oskarżonych bądź uznawanych winnymi pogwałcenia prawa
karnego, a w szczególności:
a) ustanowieniu minimalnej granicy wieku, poniżej której dzieci będą posiadały domniemanie
niezdolności do naruszenia prawa karnego;
b) w przypadku gdy jest to właściwe i celowe, stosowaniu innych środków postępowania z takimi
dziećmi, bez uciekania się do postępowania sądowego, pod warunkiem pełnego poszanowania
praw człowieka i gwarancji prawnych.
4. Różnorodność przedsięwzięć, takich jak opieka, poradnictwo, nadzór, probacja, umieszczenie w
rodzinie zastępczej, programy edukacyjne i szkolenia zawodowego, oraz inne rozwiązania
alternatywne do opieki instytucjonalnej będą dostępne dla zapewnienia właściwego postępowania z
dziećmi, w sposób właściwy dla ich dobra, a także proporcjonalny zarówno w stosunku do
okoliczności, jak i do popełnionego wykroczenia.
Artykuł 41
Niniejsza konwencja w żaden sposób nie narusza postanowień, które w większym stopniu sprzyjają
realizacji praw dziecka i które mogą być zawarte w:
a) prawie Państwa-Strony lub
b) prawie międzynarodowym obowiązującym to Państwo.
CZĘŚĆ II
Artykuł 42
Państwa-Strony zobowiązują się do szerzenia informacji o zasadach i postanowieniach niniejszej
konwencji zarówno wśród dorosłych, jak i dzieci, wykorzystując do tego celu będące w ich dyspozycji
środki.
Artykuł 43
1. W celu badania postępów dokonywanych przez Państwa-Strony w realizacji zobowiązań
przewidzianych w niniejszej konwencji ustanawia się Komitet Praw Dziecka, który będzie wykonywał
wskazane niżej funkcje.
2. Komitet będzie składał się z dziesięciu ekspertów, reprezentujących wysoki poziom moralny i
posiadających uznane kompetencje w dziedzinie, której dotyczy niniejsza konwencja. Członkowie
Komitetu będą wybierani przez Państwa-Strony spośród ich obywateli i będą występowali osobiście,
z uwzględnieniem sprawiedliwego podziału geograficznego oraz zasadniczych systemów prawnych.
3. Członkowie Komitetu będą wybierani w tajnym głosowaniu z listy osób wyznaczonych przez
Państwa-Strony. Każde Państwo może wyznaczyć jedną osobę spośród swoich obywateli.
4. Wstępne wybory do Komitetu odbędą się nie później niż po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia
w życie niniejszej konwencji, a następnie co dwa lata. Co najmniej na cztery miesiące przed terminem
każdych wyborów Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych wystosuje list do Państw-Stron,
prosząc je o podanie nazwisk wyznaczonych przez nie osób w ciągu dwóch miesięcy. Sekretarz
Generalny przygotuje następnie listę wszystkich osób w ten sposób wyznaczonych, ułożoną w
porządku alfabetycznym, ze wskazaniem państwa, przez które zostali wyznaczeni, i przedłoży ją
Państwom-Stronom niniejszej konwencji.
5. Wybory będą się odbywały na spotkaniach Państw-Stron, zwołanych przez Sekretarza Generalnego
w siedzibie Narodów Zjednoczonych. Na tych spotkaniach, na których quorum będzie stanowiło dwie
trzecie Państw-Stron, osoby, które otrzymają największą liczbę głosów oraz absolutną większość
głosów obecnych i biorących udział w głosowaniu przedstawicieli Państw-Stron, zostaną wybrane na
członków Komitetu.
6. Członkowie Komitetu wybierani będą na okres czterech lat. Będą oni mogli zostać wybrani ponownie,
jeśli znów zostaną wyznaczeni. Kadencja pięciu spośród członków wybranych w pierwszych
wyborach wygaśnie po upływie dwóch lat; niezwłocznie po pierwszych wyborach nazwiska owych
pięciu członków zostaną wybrane drogą losowania przez przewodniczącego spotkania.
7. W przypadku śmierci członka Komitetu, jego rezygnacji lub jego oświadczenia, że z jakiegokolwiek
innego powodu nie może wypełnić obowiązków członka Komitetu, Państwo-Strona, które wyznaczyło
danego członka, wyznaczy za zgodą Komitetu innego eksperta spośród swoich obywateli na okres
pozostały do końca kadencji.
8. Komitet ustanowi swoje własne zasady procedury.
9. Komitet wybiera swych funkcjonariuszy na okres dwóch lat.
10. Posiedzenia Komitetu będą odbywały się zwykle w siedzibie Narodów Zjednoczonych lub w innym
dogodnym miejscu określonym przez Komitet. Komitet będzie odbywał posiedzenia zasadniczo
corocznie. Czas trwania posiedzeń Komitetu będzie określony oraz poddawany weryfikacji, gdy
zajdzie taka potrzeba, na spotkaniu Państw-Stron niniejszej konwencji, za zgodą Zgromadzenia
Ogólnego.
11. Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zapewni niezbędny personel oraz warunki do
skutecznego wypełniania przez Komitet funkcji nałożonych przez niniejszą konwencję.
12. Za zgodą Zgromadzenia Ogólnego członkowie Komitetu utworzonego na mocy niniejszej konwencji
otrzymywać będą honoraria z funduszy Narodów Zjednoczonych na okres i na warunkach
określanych przez Zgromadzenie.
Artykuł 44
1. Państwa-Strony zobowiązują się do przedkładania Komitetowi za pośrednictwem Sekretarza
Generalnego Narodów Zjednoczonych sprawozdań odnośnie do środków stosowanych przez nie do
realizacji praw zawartych w konwencji oraz postępów w korzystaniu z tych praw:
a) w ciągu dwóch lat po wejściu w życie konwencji dla danego państwa;
b) następnie co pięć lat.
2. Sprawozdania przedkładane na mocy niniejszego artykułu wskazywać będą na czynniki oraz na
ewentualne trudności wpływające na stopień wypełnienia zobowiązań wynikających z niniejszej
konwencji. Sprawozdania będą zawierały także odpowiednie informacje zapewniające Komitetowi
pełną wiedzę na temat wprowadzenia w życie postanowień konwencji w danym kraju.
3. Państwo-Strona, które przedłożyło Komitetowi wszechstronne sprawozdanie pierwotne, nie musi już
w swoich następnych sprawozdaniach, przedkładanych zgodnie z ustępem 1 pkt b), powtarzać
podstawowych informacji, które podane były uprzednio.
4. Komitet może zażądać od Państw-Stron dalszych informacji odnoszących się do wprowadzenia w
życie konwencji.
5. Komitet będzie przedkładał Zgromadzeniu Ogólnemu Narodów Zjednoczonych za pośrednictwem
Rady Gospodarczo-Społecznej, co dwa lata, sprawozdania ze swojej działalności.
6. Państwa-Strony będą szeroko udostępniały opinii publicznej swych krajów te sprawozdania.
Artykuł 45
Dla ułatwienia skutecznego wprowadzenia w życie niniejszej konwencji oraz stworzenia korzystnych
warunków do współpracy międzynarodowej w dziedzinie, której ona dotyczy:
a) agencje wyspecjalizowane, Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci oraz inne organy
Narodów Zjednoczonych będą uprawnione do uczestniczenia poprzez swoich przedstawicieli
przy omawianiu wprowadzania w życie tych postanowień niniejszej konwencji, które wchodzą w
zakres ich kompetencji. Komitet może poprosić agencje wyspecjalizowane, Fundusz Narodów
Zjednoczonych na rzecz Dzieci i inne kompetentne organy, jeśli uzna to za stosowne, o
udzielenie specjalistycznych porad odnośnie do wprowadzania w życie konwencji w kwestiach
wchodzących w zakres ich kompetencji. Komitet może poprosić agencje wyspecjalizowane,
Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci i inne organy Narodów Zjednoczonych o
przedłożenie sprawozdań dotyczących wprowadzenia w życie konwencji w tych dziedzinach,
które wchodzą w zakres ich działalności;
b) Komitet będzie przekazywał, jeśli uzna to za stosowne, agencjom wyspecjalizowanym,
Funduszowi Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci i innym właściwym organom wszelkie
sprawozdania Państw-Stron, zawierające prośbę lub wskazujące na potrzebę w zakresie
doradztwa technicznego bądź pomocy, łącznie z ewentualnymi uwagami i sugestiami Komitetu
odnośnie do owych próśb lub wskazań;
c) Komitet może zalecić Zgromadzeniu Ogólnemu zwrócenie się do Sekretarza Generalnego o
zainicjowanie w jego imieniu badań konkretnych problemów odnoszących się do praw dziecka;
d) Komitet może uczynić sugestie i ogólne zalecenia w oparciu o otrzymywane informacje, zgodnie
z artykułem 44 i 45 niniejszej konwencji. Sugestie te i ogólne zalecenia będą przekazywane
zainteresowanemu Państwu-Stronie i podawane do wiadomości Zgromadzenia Ogólnego,
łącznie z ewentualnymi uwagami Państw-Stron.
CZĘŚĆ III
Artykuł 46
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisania przez wszystkie państwa.
Artykuł 47
Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne składane będą u Sekretarza
Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 48
Każde państwo będzie mogło przystąpić do niniejszej konwencji. Dokumenty przystąpienia będą
składane u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 49
1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia, licząc od daty złożenia u Sekretarza
Generalnego Narodów Zjednoczonych dwudziestego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia.
2. W stosunku do każdego Państwa, które dokona ratyfikacji lub przystąpienia do konwencji, po
złożeniu dwudziestego dokumentu ratyfikacyjnego lub przystąpienia, konwencja wejdzie w życie
trzydziestego dnia, licząc od daty złożenia przez dane Państwo swojego dokumentu ratyfikacyjnego
lub przystąpienia.
Artykuł 50
1. Każde Państwo-Strona może zaproponować poprawkę i wnieść ją do Sekretarza Generalnego
Narodów Zjednoczonych. Sekretarz Generalny zakomunikuje następnie o zaproponowanej
poprawce Państwom-Stronom, łącznie z wnioskiem o wskazanie, czy są one za zwołaniem
konferencji Państw-Stron, mającej na celu rozważenie i przeprowadzenie głosowania nad propozycją.
W przypadku gdy w ciągu czterech miesięcy od daty takiego powiadomienia co najmniej jedna trzecia
Państw-Stron wypowie się za zwołaniem takiej konferencji, Sekretarz Generalny zwoła taką
konferencję pod auspicjami Narodów Zjednoczonych. Każda poprawka przyjęta większością głosów
Państw-Stron obecnych i biorących udział w głosowaniu podlegać będzie zatwierdzeniu przez
Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych.
2. Poprawka przyjęta w sposób zgodny z ustępem 1 niniejszego artykułu wchodzi w życie po
zatwierdzeniu przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych i przyjęciu większością dwóch
trzecich Państw-Stron.
3. Poprawka, po wejściu w życie, będzie miała moc wiążącą dla tych Państw-Stron, które się za nią
opowiedziały; pozostałe Państwa-Strony natomiast obowiązują nadal postanowienia konwencji oraz
wszelkie wcześniejsze poprawki, jeśli zostały one przez te Państwa przyjęte.
Artykuł 51
1. Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych będzie przyjmować oraz rozsyłać do wszystkich
Państw-Stron teksty zastrzeżeń dokonanych przez Państwa podczas ratyfikacji lub przystąpienia.
2. Nie będzie dopuszczalne zastrzeżenie pozostające w sprzeczności z przedmiotem i celem niniejszej
konwencji.
3. Zastrzeżenie może zostać wycofane w dowolnym czasie w drodze notyfikacji tego faktu, złożonej na
ręce Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, który następnie powiadomi o tym wszystkie
Państwa-Strony konwencji. Taka notyfikacja odniesie skutek w dniu otrzymania jej przez Sekretarza
Generalnego.
Artykuł 52
Państwo-Strona może wypowiedzieć konwencję w drodze pisemnej notyfikacji złożonej na ręce
Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych. Wypowiedzenie nabiera mocy po upływie jednego
roku od daty przyjęcia notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.
Artykuł 53
Depozytariuszem niniejszej konwencji jest Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 54
Oryginał niniejszej konwencji, którego teksty sporządzone w językach angielskim, arabskim, chińskim,
francuskim, hiszpańskim oraz rosyjskim są jednakowo autentyczne, zostanie zdeponowany u Sekretarza
Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, w należyty sposób upełnomocnieni przez swe Rządy,
złożyli podpis pod niniejszą konwencją.
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
-została ona uznana za słuszną w całości,
-jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, z zastrzeżeniami wskazanymi w załączniku do
niniejszego aktu,
-będzie ona niezmienne zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 30 kwietnia 1991 r.
ZAŁĄCZNIK
Zastrzeżenia
Ratyfikując Konwencję o prawach dziecka, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne Narodów
Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r., Rzeczpospolita Polska w oparciu o postanowienie artykułu 51
ustęp 1 tej konwencji zgłasza następujące zastrzeżenia:
• W odniesieniu do artykułu 7 konwencji: Rzeczpospolita Polska zastrzega, że prawo dziecka
przysposobionego do poznania rodziców naturalnych będzie podlegało ograniczeniu poprzez
obowiązywanie rozwiązań prawnych umożliwiających przysposabiającym zachowanie tajemnicy
pochodzenia dziecka.
• granicy wieku, od której dopuszczalne jest powoływanie do służby wojskowej lub podobnej oraz
uczestnictwo w działaniach zbrojnych, rozstrzyga prawo Rzeczypospolitej Polskiej. Granica ta
nie może być niższa niż przewidziana w artykule 38 konwencji.
Deklaracje:
• Rzeczpospolita Polska uważa, że wykonania przez dziecko jego praw określonych w konwencji,
w szczególności praw określonych w artykułach od 12 do 16, dokonuje się z poszanowaniem
władzy rodzicielskiej, zgodnie z polskimi zwyczajami i tradycjami dotyczącymi miejsca dziecka w
rodzinie i poza rodziną.
• W odniesieniu do artykułu 24 ustęp 2 litera f) konwencji Rzeczpospolita Polska uważa, że
poradnictwo dla rodziców oraz wychowanie w zakresie planowania rodziny powinno pozostawać
w zgodzie z zasadami moralności.